NZ: The South Island

Hallo trouwe lezers!
Bedankt dat jullie weer even een paar minuten van je druk bezette Nederlandse tijd opzij zetten om je te laten meeslepen in reis rondom de wereld.

Het heeft een tijdje geduurd sinds ik mijn vorige bericht gepost had, maar in de tussentijd heb ik heel het zuidereiland van New Zealand rondgereisd en daar ga ik nu alles over vertellen. Nadat ik mijn vorige bericht gepost had ontmoette ik trouwens twee nederlandse meiden die ik al eerder was tegengekomen Hong Kong, tja de wereld is klein.. Ik had een goede laatste avond met hun op het Noordereiland, waarna ik de ferry pakte naar het Zuidereiland.

Eenmaal aangekomen op het zuidereiland, vroeg ik de weg naar Nelson, een plaatsje waar ik van plan was de nacht door te brengen, en een vrouw wees me de weg. Ik kon kiezen tussen de snelle route of de scenic route, en hoewel de vrouw zei dat het liften moeilijk zou gaan op de scenic route pakte ik toch deze weg. Nog voordat ze de weg over was gestoken werd ik al opgepikt dus dat was dus toch een goede keus. De man die me een rit gaf was een boer die naar huis ging en me afzette in de middle of nowhere langs een lange rechte weg zonder verkeer. Daar stond ik dan.. Gelukkig kwam er na ongeveer 10 minuten in de verte een busje aanrijden. De bestuurder stopte lachend en was een kerel van ongeveer mijn leeftijd.
Blijkbaar was hij op dezelfde ferry en had hij me daar gezien. Toen ik vroeg waar hij heen ging bleek dat hij ook heel het zuidereiland ging rondreizen in ongeveer een maand tijd. Omdat we elkaar wel lagen, reisde we vanaf dat moment samen, ik heb uiteindelijk pas afscheid van hem genomen op het vliegveld, een maand later..

Hij is 19, Duitser, heet Bastian en is een van de trotse eigenaars van een backpackers busje. Dat houd in dat hij een busje heeft met een tweepersoons matras en allerlei zooi die je nodig hebt om te overleven zoals kookspullen, bodyboards etc.
We konden dus overal heen rijden om daar vervolgens te slapen en te koken. Een rijdend hostel waar we de diesel en het voedsel van deelde. Het is dus veruit de goedkoopste manier van reizen en je komt op veel meer plekken dan met openbaar vervoer of met liften.
De eerste avond reden we naar een rustig valleitje waar we vissen probeerde te vangen in een riviertje, maar wat niet gelukt was. We konden nog wel een komeet zien die voor een paar dagen alleen op het zuidelijk halfrond te zien was. De volgende paar dagen bezochten we wat mooie plekken en reden we naar Nelson waar ik ook mijn verjaardag zou vieren. We gingen de avond uit met wat andere mensen en ik werd 19 in een of andere hippiebus waar we een chocoladecake konden eten die een meisje die avond voor me gebakken had.

De volgende dag op mijn verjaardag reden we naar een kleine baai waar het snorkelen goed scheen te zijn, we zwommen een heel eind en klommen uiteindelijk op een rots in de zee waar de golven hard tegen aansloegen. Bij het terugsnorkelen zag ik een paar pijlstaartroggen die vlak onder me zwommen en uiteindelijk ook nog een octopus die met zijn tentakels een tijdje 1 meter onder me over de boter liep. We vonden een grot waar we een kampvuur in maakten en bleven daar een tijdje chillen. Een echte NZ verjaardag dus waar verder niet veel speciaals was gebeurd maar het feit dat we heel de dag op mooie plekken waren maakte het een erg fijne dag. 's Avonds gingen we weer uit in Nelson en de volgende dag vertrokken we met kater en al naar Marahau, een plaatsje waar we een bekende driedaagse wandeltocht zouden beginnen; The Abel Tasman track.
De wandeling is een 50 km lange kustwandeling langs witte stranden en heldere baaitjes. Er zijn geen wegen in de omgeving dus het is erg rustig en onverstoord.
We liepen over een pad door de dichtbegroeide Nieuw Zeelandse bush, afgewisseld met stranden en richels van kliffen. Een groot gedeelte moesten we ook door getijdengebied lopen wat alleen oversteekbaar was bij eb. De wouden in NZ zijn zo dichtbegroeid dat het op veel plaatsen ondoordringbaar is en amper mogelijk om er door heen te komen zonder pad. Je kan de bodem niet zien en op iedere hoogte groeien planten door en over elkaar. Door het natte klimaat groeien er varens in alle soorten en maten met vooral de indrukwekkende boomvarens, die tot 20 meter hoog kunnen worden. Ze hebben wat weg van palmbomen en hebben een wat exotische uitstraling. Door alle varens zijn de bossen fel groen gekleurd, niet voor niks is de varen ook het symbool van NZ.
Hoewel de wandeling erg mooi was moesten we de tweede avond schuilen voor de regen op een veranda van een leeg vakantiehuisje wat alleen per boot bereikbaar is. Het regende erg hard en terwijl we ons afvroegen of we die avond onze tent wel op konden zetten, zagen we twee mensen aankomen roeien en hun boot uit het water trekken. Met in ons achterhoofd dat ze misschien een droge plek voor ons hadden boden we aan om ze te helpen. Na wat gesjor aan die boot in de regen werden we uiteindelijk binnengevraagd en ze gaven ons een bed en een een kop warme soep! Ja ook in NZ zijn de mensen erg spontaan en vriendelijk:)

De volgende dag maakten we de wandeling af en liftten we terug naar het busje, waarna we doorreden naar de Nelson Lakes, een national park met wat grote meren omringt door stijle bergwanden. Onderweg kwamen we door een plaatsje genaamd 'Woodstock' maar jammer genoeg was het maar een boerderij zonder plaatsnaambord.
Toen we uit de auto stapten bij een van de meren maakte voor het eerst serieus kennis met de 'sandflies'; New Zealands best kept secret. Het zijn kleine vliegjes waarvan de vrouwtjes net als muggen je bloed willen. Het verschil is alleen dat ze kleiner en sneller zijn dan muggen, hun wonden jeuken langer en je voelt een vervelende steek als ze je bijten. Op sommige plaatsen kun je niet stil blijven staan zonder insectrepellent..

De meren waren mooi maar het weer was niet geweldig dus reden we door naar de westkust, waar we via de kustroute onze weg naar het zuiden gingen maken. Bij aankomst in Westport, onze eerste westkustplaats, namen we een omrit naar een zeehondenkolonie in de hoop dat ik er weer mee kon gaan zwemmen. Helaas was de zee te wild en bovendien zaten de zeehonden allemaal op de rotsen en niet in het water. Wel konden we nog zwemmen in de golven met de body boards op een strand dichtbij en vingen we wat krabben terwijl we de zon in de zee zagen zakken. Bij het eten 's avonds kwam er een 'Weka' uit de bosjes lopen, het is een bedreigde Nieuw Zeelandse loopvogel. Het is een soort mix tussen een kip en een Kiwi en met de kiwi bedoel ik niet het fruit maar de NZ vogel die bijna uitgestorven. Door dit vogeltje worden de mensen van NZ ook 'kiwi's' genoemd net als dat Australiers 'ozzies' zijn.

De westkust is een voornamelijk ruige kust met afgebrokkelde rotsen en een onrustige Tasman Sea. Er is weinig te vertellen over de trip op de westkust omdat we vooral gewoon reden en korte wandelingetjes deden naar speciale plekken en uitkijkpunten die niet te beschrijven zijn. Zo bezochten we de pancake rocks, grote rotsen waar de sedimentlagen goed te zien zijn door de eroderende werking van de zee en daardoor lijken op op elkaar gestapelde pannenkoeken.

Terwijl we verder naar het zuiden reden passeerde we al waarschuwingsborden voor overstekende pinguins, en kwamen we uit bij de Franz Josef Glacier, de gletser die met 12 km het dichtstbij de kustlijn ligt ter wereld. Dat betekent dus dat we onderhand te dichtbij antartica in de buurt waren.. Hoewel je niet iedere dag een Gletsjer bezoekt was de wandeling naar de ijsmassa niet enorm speciaal. Ik heb wel nog wat ijs aangeraakt in deze winter die geen winter voor me is:) Er was een diepe blauwe ijstunnel waar een rivier uitstroomde, maar het leek ons niet zo verstandig om daar in te gaan dus gingen we verder naar wat oude goudzoekersstadjes en een van NZ's mirror lakes, waar je de omringende bergen bij goed weer perfect weerspiegeld kan zien in het meer. Jammergenoeg was het bij ons bewolkt dus zagen we alleen de voet van de berg en wat planten rondom het meer weerspiegeld.

Aan het einde van de coastal highway gingen we niet met de snelweg landinwaards maar in een 50km lange doodlopende weg naar Jackson bay waar het erg mooi scheen te zijn. Het wegennet in NZ is niet erg uitgebreid en het meeste is onverhard of doodlopend, ook zijn de 'highways' over het algemeen maar tweebaans en zonder middenscheiding. Vaak zijn er ook one lane bridges, en er was er zelfs een die gedeeld werd met het spoor, gelukkig kwam er geen trein aan toen wij er op reden. Dat geeft je misschien een indruk hoe rustig en dunbevolkt het is op het zuidereiland, plaatsjes met 3000 inwoners zijn soms 150 km van te voren aangegeven..

Toen we stopte bij een mooi strand onderweg en een fotootje maakten van het uitzicht stond er opeens een pinguin voor ons! Mijn eerste wilde pinguin!! Hij zag er erg goed uit maar was gewond aan een arm, daarom zat hij er ook midden op de dag want normaal zie je ze ook alleen 's ochtend en 's avonds. Het bleek een Fiordland crested penguin, die alleen in NZ broed en waar er maar 3000 paren van zijn. Na de pinguin en een mooi stuk gravelroad langs snelstromende riviertjes en dichte bush gingen we naar Wanaka via een mooie bergpas langs enorme meren omringt door sprookjesachtige 'lord of the rings bergen'. We kampeerde aan een mooi meer en hadden een relax zwemdagje met wat duitse meisjes die er hun bus ook geparkeerd hadden voor de overnachting.

Rijdend door meer mooi berggebied gingen we naar Queenstown, de feeststad (4000 inwoners) van nz. Een plaatsje tussen indrukwekkende bergwanden en met nog een mooi meer, waar we een paar goede avonden hadden. Van queenstown reden we naar Glenorche langs een 60 km lang meer. Stel je voor, je rijdt op een weg langs een meer dat op zijn minst 2 km breed is en waar je het einde niet van kan zien. Het water is helder en rustig want er is geen watersport of bootverkeer en de blauwe lucht en enkele wolken worden perfect weerspiegeld in het meer. Overal zie je steile kale bergwanden waarvan sommige witte toppen hebben die scherp afsteken tegen de blauwe lucht, bij een rustig steenstrandje stoppen we om even te gaan zwemmen in het koude maar heldere drinkbare meerwater.. Zo reden we dus naar Glenorche waar ik vervolgens zou beginnen aan de driedaagse routeburntrack. We kwamen ook nog door de vallei waar ze de opnames van het landschap van de toren van Saruman van LOTR hebben gemaakt. Het is moeilijk voor te stellen dat je dat gebied in de film ziet want die toren stond er natuurlijk niet maar de bergen er omheen zagen er dus wel hetzelfde uit. Ook scheen bij ons de zon en liepen er wat schapen rond in plaats van brullende orcs.

's Avonds maakte we nog een kampvuur met wat amerikanen die we ontmoet hadden. De wandeling werkte met een boekinssysteem want het was niet mogelijk om te kamperen dus moest je een hut boeken. Omdat ik geen zin had om te betalen voor mijn overnachting en al helemaal geen hut ver van te voren wilde boeken en me daarop vastzetten, besloot ik om de wandeling op 1 dag te lopen. Het was 40 km in ruig terein maar ik voel me fit hier dus dat zou niet echt een probleem worden. Bastian zou naar de andere kant van de track rijden (350km rit) maar dat was geen probleem want we wilden daar toch heen, terwijl ik heel de dag langs valleien, bergtoppen, bergmeren, bushbush en verbaasde wandelaars die zich afvroegen waarom ik alleen een daypack bij had ging lopen. Het was een erg mooie dag en de wandeling was prachtig, na 10 uur lopen was ik uiteindelijk eerder bij het einde van de track dan Bastian die het lekker rustig aangedaan had. We waren nu in Fiordland, een groot gebied met tja.. fiorden dus. Er is maar een weg in fiordland en die leidt naar Milford Sound, een fiord waar hoge steile bergwanden de zeetong induiken. Voor ons was het niet zo speciaal want het regende en het uitzicht was dus niet zo speciaal. Het was wel mooi om te zien hoe er overal op de bergwanden watervallen ontstonden door de aanhoudende regen. We waren nog wel in een ijstunnel geweest ergens lang de weg in de eewige sneeuw.

Toen we onderweg waren naar Te Anau, wat verder zuidelijk waar we de keplertrack wilden gaan lopen, vlogen er opeen wat vogels uit het weiland waarbij eentje recht tegen de voorkant van het busje aankwam. Dat was wel even schrikken en we stopte om te zien wat het precies was. Het slachtoffer was een gans en hij was opslag dood. Ik stelde voor de grap voor dat we hem misschien meekonden nemen en opeten, en Bastian keek me aan en vroeg vrij serieus hoe we hem dan klaar moesten maken. Toen begonnen we er allebei serieus over te denken dus even later lag ie in een zak achterin de bus en reden we door naar Te Anau. Daar liepen we een restaurant binnen waar we aan de kok vroegen hoe je een gans moet plukken en slachten. De kok vertelde in het kort hoe we het moesten doen en moest lachen toen we zeiden dat we er een 'gevangen' hadden.
We brachten hem naar een openbaar toilet, de enige plaats met licht, water en een beetje privacy, en deden wat gedaan moest worden. De volgende dag hadden we heerlijke wilde gans in de pan liggen, en behalve de relaxte ervaring, waren we best trots op onszelf:). Mensen hebben hun voedsel altijd al zo gemaakt dus ja waarom wij niet!
Ksou het trouwens zo nog een keer kunnen doen dus als een van de kippen me verkeerd aankijkt als ik terugkom..:P

Vanuit Te Anau deden we een deel van de 5 daagse Kepler track die ons na een steile klim het Fiordland in leidde. Daar konden we genieten van weer meer mooie uitzichten over bergen en dalen, je zou bijna zeggen dat het saai wordt al die uitzichten, maar nee daar hadden wij geen last van.

De volgende stop waren de Clifden Caves, een uitgebreid grottenstelsel waar met reflectors een route in uit was gezet. Het zou ongeveer een uur duren voordat je bij de uitgang kwam, waarbij je 2 ondergrondse poelen over moest steken. In de grot bleek dat we op sommige plaatsen echt tussen de rotsen door moesten kruipen en we vertrouwden dus maar op dat de reflectors ons de goede kant op wezen. Er zaten op sommige plaatsen weer wat glowwormen op de muren en het plafond. Als we onze lichten uitdeden waren we omringd door een rijke sterre hemel, maar dan zo'n 10 meter onder de grond. Er waren ook mooie stalagmieten en tieten te zien wat ik niet echt had verwacht in een 'openbare' grot. Na een uur zagen we weer wat daglicht en we hadden weer een erg mooi avontuur beleefd.

Na een tijdje in Invercargill, waar we met wat andere backpackersbusjes wat lamme dagen hadden gingen we via 'The Catlins', een nationaal park langs de kust met veel wildlife, op weg naar de oostkust. Onze eerste stop was een strandje bij een vuurtoren waar zeeleeuwen zaten. Deze grote jongens zijn erg lui en liggen heel de dag een beetje op het strand te koekeloeren. We besloten om naast ze te lunchen in de hoop dat ze nog gingen rondlopen of iets dergelijks. Na een tijdje werd er een geergerd omdat er een andere zeeleeuw op hem lag, dus begon hij te boeren en te duwen wat leidde tot een hele opstand. Acht zeeleeuwen die naar elkaar lagen te brullen, te boeren, elkaar duwde en tegen elkaar opboxte. Voor ons (we zaten er maar een paar meter vanaf) was dit een vemakelijke voorstelling.

De volgende stop was Slope Point, het zuidelijkste puntje van NZ's vaste land. Om er te komen moesten we wel 20km dirtroad overbruggen maar daar waren we onderhand al wel aan gewend. Op Slope Point stond een wegwijzer die aangaf dat we nog maar op een afstand van 4803 km van de zaten en een dikke negentienduizend km van huis. Pas op het moment dat ik naar het zuidelijkste puntje in zuid chili afreis ben ik dichterbij de zuidpool en misschien ben ik nooit meer zo ver van huis..

Rijdend door grassige heuvels letterlijk gevuld met schapen maakte we onze weg naar een jurassic beach. Het was een versteend stuk strand waar de fossielen van miljoenen jaren oude bomen goed te zien waren. Het is het grootste fossiele park ter wereld en het was ongeloofelijk om te zien hoe echt de bomen er nog uit zagen. Ze lagen in de steen en waren zelf versteend maar voordat je het echt aangeraakt had kon je amper geloven dat het geen hout meer was. 's Avonds kwamen er ook wat penguins om de hoek kijken en het bleek de werelds meest zeldzame Yellow Eyed Penguin te zijn.

Langs watervalletjes, en riviertjes reden we naar Cannibal bay, een afgelegen strand waar meer Zeeleeuwen lagen te chillen en waar we wat mossels van de rotsen plukte voor een goed avondmaal. De zeeleeuwen hier waren erg fotogeniek en waren wat groter dan die we al gezien hadden. Hoewel het afgeraden is om in de buurt te komen, omdat ze agressief kunnen zijn en kunnen bijten, konden we er toch vrij dichtbij komen. Met in het achterhoofd de gedachte dat ze waarschijnlijk niet zo snel zijn op het land:).

Nugget point was de volgende stop waar behalve een erg mooi uitzicht van enorme rotsen die bij elkaar in de zee liggen ook zeehonden, zeeleeuwen en zeeolifanten samenleven. Jammer genoeg zaten ze onder een hoge klif dus konden we ze niet van dichtbij zien. Terwijl we The Catlins achter ons lieten reden we door naar Dunedin, een wat grotere plaats waar de guinnes book of records steilste straat is, niet veel over te vertellen maar wel dat we er niet met het busje in de durfde te rijden. Na een weekendje uitgaan gingen we naar de Otago Peninsula waar de enige vaste landse albatros kolonie zit. We konden er een paar zien zitten met hun jonge, maar ze vlogen niet rond dus ik heb niks gezien van hun enorme vleugels. Deze vogels blijven soms to 6 jaar op zee zonder aan land te komen en hebben een spanwijdte van 3,5 m, je ziet ze niet iedere dag dus was toch wel bijzonder om ze te zien..

Langs de niet al te interessante oostkust vervolgde we onze rit naar Oamaru waar meer Yellow Eyed penguins te zien waren die 's avonds en 's ochtends hun weg over het strand maakten. Het is altijd leuk om pinguins te zien lopen dus stond ik vroeg op om ze waarschijnlijk voor een laatste keer in NZ te zien. Na een mooie zonsopgang over de zee kwamen ze uit de bosjes waggelen. Zoals iedereen wel op natuurfilms gezien heeft, sjokken ze rustig over het land, maar schieten pijlsnel door het water om vissen te vangen voor hun jongen. Er zat ook nog een jonge op een nest, hij was groter dan zijn ouders en had wat vacht. Terwijl hij me streng kijkend in de gaten hield stond ie heel de dag maar wat te wachten tot zijn ouders eten kwamen brengen. Hij had niet echt veel weg van de pingu die wij kennen moet ik zeggen.

Vanuit Oamaru gingen we weer landinwaards op weg naar Mt Cook, de grootste berg van NZ. Onderweg een paar keer een stop om te zwemmen in grote stuwmeren totdat we in de avond een erg mooie overnachtinsplaats hadden gevonden aan de rand van het turquoise gekleurde gletsjermeer Pukaki. De op de achtergrond besneeuwde bergtoppen van Mt Cook en omringende bergen gaven een erg mooi plaatje met het vreemd gekleurde meer. Als je in het meer zwom kon je je voeten niet zien door de lichtblauwachtige melkkleur.

De volgende dag deden we een wandelingetje naar een gletsjer bij Mt Cook die door een landverschuiving helemaal door zand en stenen bedekt was. Brokken ijs ter grote van een normaal huis lagen in het gletsjermeer en waren bruin van het zand. Behalve de enorme gletsjer en het meer hadden we van de voet van de berg ook uitzicht op een gigantische vlakte die ooit gevult was met de gletsjer. Het was allemaal zo groot, grauw en uitgestrekt daar, het was erg indrukwekkend. We reden naar een ander valleitje waar ik nog een wandelingetje deed naar de voet van Mt Cook met nog een andere gletsjer. Door de steile bergwanden om me heen was het niet ongeregeld dat je ergens een grote sneeuw of landmassa hoorde of zag vallen met een hoop gerommel in de vallei. 's Avonds reden we terug om weer te kamperen op die mooie spot langs het meer.

De laatste trip die de moeite waard om te vertellen is was de arthurs pass. Een bergroute die we niet reden omdat we er echt overheen moesten om ergens te komen maar gewoon om het landschap te kunnen zien. Ook nu werden we weer beloond met mooie uitzichten en bergen. We kwamen nog door het plaatsje Springfield maar ik heb Homer niet gezien. Er was ook nog een grot onderweg. Deze grot kon je ook zelf verkennen maar hier stroomde er een rivier over de bodem van de hele grotwandeling. Het water was niet eens zo koud en het was echt heel verfrissend om een ondergronds bad te nemen, we moesten nog tegen ondergrondse watervallen inklimmen en we hadden ons zo goed vermaakt dat we de volgende dag teruggingen. De tweede keer hadden we ons verstopt in een hoge zijgang om wat andere grotbezoekers te laten schrikken. Dit was zekers goed gelukt en de slachtoffers konden er gelukkig ook goed om lachen:). Toen we de grot uitkwamen hadden we nog wat paling gevangen die via de muur hun weg hoger op de rivier probeerden te maken.

Nu gingen we alleen nog maar naar Christchurch, vanwaar mijn vliegtuig zou vertrekken en waar we nog twee nachtjes uitgingen. Bastian zette me af op het vliegveld, en na een goede maand reizen waarin we allerlei avonturen en wazige dingen hadden beleefd samen namen we afscheid. Omdat ik eerder een zeehondenskelet had gevonden op een strand, waar ik 2 tanden uitgehaald had, gaf ik hem er 1 zodat we allebei een goed aandenken hebben aan de trip.

Van het prachtige Nieuw Zeeland ben ik nu dus weer terug in een land met spinnen groter dan je hand, dodelijke slangen, haaien en kwallen, maar gelukkig ook met meer dan 7000 stranden, vrijwel altijd lekker weer, bbq als nationaal voedsel en drankwinkel drive thru's.. Kortom Australie:)

Hoewel ik natuurlijk niet alles heb kunnen vertellen over mijn maand op het zuidereiland (relaxe ontmoetingen met allerlei mensen, relaxe ochtenden, avonden, nachten, maaltijden of wat dan ook met wie dan ook) hoop ik dat je toch een goede indruk hebt kunnen krijgen van mijn NZ trip. Nu zit ik weer in Sydney waar ik erg gastvrij wordt ontvangen door een oude schoolvriend van mijn moeder, en door hem kan ik op een goedkope en relaxte manier mijn tijd in sydney door brengen. Verder ontmoette ik de afgelopen dagen in sydney wat oude reisgenoten en vrienden van eerder in mijn trip, onder andere een van de Denen en de Zweed die me op mijn eerste dagen in Sydney heeft rondgeleid. Vanavond ga ik naar de Mardi Gras (gay parade) met wat mensen. Het is het grootste festival van sydney en hoewel ik niet mee ga doen aan de parade, zal het toch wel een goed feestje worden:). Maandag maak ik mijn weg naar het zuiden maar daarover meer in het volgende bericht..

Cheers,

Joeri!