The New Zealand story (part 1)

Beste familie vrienden en kennissen!
Zoals de titel al zegt schrijf ik dit bericht vanuit Nieuw Zeeland. Dit bericht gaat over een korte tijd waar ik veel dingen gedaan heb een van de beste weken van mijn reis tot nu toe heb gehad. Later in dit bericht vertel ik over een skydive en een bungeejump en meer van dat, kortom extreme sports en prachtige natuur, echt Nieuw Zeeland..

Nadat ik mijn laatste bericht had gepost, ging ik de stad eens in om te kijken hoe duur een ticket naar New Zealand was. Na een tijdje zoeken vond ik een goede prijs en besloot om voor anderhalve maand naar Nieuw Zeeland te gaan. Het ticket was voor de tiende van januari dus ik moest 5 dagen wachten. In deze tussentijd pakte ik de trein naar de Blue Mountains, een gebergte 100 km van sydney vandaan.
Toen ik aankwam in een plaatsje in de bergen liep ik eerst naar een erg bekend maar ook erg mooi uitkijkpunt waar een infostand was. Omdat ik al weer bijna een week in de stad was geweest wilde ik er echt weer ff tussenuit en besloot om een driedaagse wandeltrack te doen. Met backpack op de rug begon ik die avond met lopen zodat ik optijd bij de eerste campingplaats kon zijn. Prachtig tussen hoge bergwanden en cliffen, de tweede dag was er ook een grote hangbrug voor wandelaars, die erg wankel en nogal spectaculair was om te gebruiken. 's Avonds, bij mijn tweede kampeerplaats, zaten er overal kangaroes om me heen. Ze kwamen vrij dichtbij en sommigen hadden ook jongen (een volle buidel dus).
Aan het einde van de track was een uitgebreid grottenstelsel waar ik een tourtje deed waarbij we vrij diep de grot in afdaalde. Bij de rondvraag aan het eind vroeg ik of iemand me een lift kon geven en dus bracht iemand me naar een ander plaatsje waar ik de nacht doorbracht. De volgende dag deed ik wat wandelingen naar prachtige uitkijkpunten en door een grote canyon. Dat was vrij spectaculair want op sommigen plaatsen was het erg smal en moest je door wat korte grotten om verder te komen.

De vlucht naar Auckland had een connectie in Brisbane en dus heb ik nu al 7 vluchten gehad de afgelopen 2 en halve maand! Niet erg want het opstijgen en landen is gewoon relax.
Auckland was niet zo heel speciaal, behalve een bezoekje aan de bioscoop waar ik Borat gezien heb:) en naar de top van de skytower (derde hoogste toren van de wereld) wat een erg mooi uitzicht was heb ik niet veel meer gedaan dan wat hebreeuws geleerd van mijn Israelische kamergenoten.
Na 2 dagen stak ik mijn duim omhoog en begon met mijn lift-tour around New Zealand. Vrij snel werd ik opgepikt en na wat ritten nam een vrouwtje me mee naar een bos met Kauri Trees. De grootste bomen van de wereld (in kubieke meter). Het was erg indrukwekkend om door een bos te lopen met bomen die honderden jaren oud zijn. Ook bezocht ik de grootste Kauri tree die een stam van 7 meter breed had en 57 meter hoog was. De boom wordt 4000 jaar oud geschat maar dat weten ze niet zeker. Wel heb ik een boom gezien waar ze zeker van weten dat hij rond de 2000 jaar oud is. Bij zulke machtige bomen straalt de energie er echt vanaf.

Die dag nog kreeg ik een rit van een Duits meisje die ook aan het rondreizen was, en omdat we dezeflde richting in gingen reisde ik vanaf dat moment voor een paar dagen met haar. We bezochten veel mooie plekken want daar heeft Nieuw Zeeland er genoeg van. Rijden door grassige hobbit heuvels of dichtbegroeide wouden gingen we naar het meest noordelijke puntje van het land. Daar zie je de Tasman Sea en de Pacific Ocean samen komen, wat een rare branding in het midden van de zee veroorzaakt. Er stond ook een wegwijzer met afstanden naar verschillende plaatsen op de wereld en hij gaf aan dat ik nu een dikke 18000 km van het thuisfront verwijderd was. Dan vraag je je toch af of je dat je moeder eigenlijk wel kan aandoen! De afstand zal nog wel wat groter worden want in het zuiden zal het zo'n 19000 km zijn, wat toch bijna de grootst bereikbare afstand is voor ons, tenzij je naar antartica gaat.

Op de weg naar het Zuiden kwamen bij gigantische zand duinen van wel 30 meter hoog, je kon er sandboards huren waar je dan de duin mee af kon glijden om zo met hoge snelheid uiteindelijk over het water te ketsen. Dat hebben we natuurlijk gedaan en het was ook echt vet..
Verder zuidelijk bezochten we wat mooie baaitjes en plaatsjes maar het was niet veel meer dan wat mooie stranden en die had ik al genoeg gezien in Australie. Omdat ik maar anderhalve maand heb hier, probeer ik zo snel mogelijk te reizen en zoveel mogelijk te doen en te zien dus bleef ik niet daar verder niet hangen.

Die zelfde dag kwamen we in een plaatsje met een grote rots die je kon beklimmen door jezelf omhoog te heisen aan touwen en kettingen. Omdat het begon te regenen en ik te lui was om goede schoenen uit mijn backpack te pakken deed ik het op blote voeten wat een echt hobbit gevoel gaf maar wel weer een leuke ervaring was. Het uitzicht van de rots was door de regen ook een beetje verpest maar de klim was zeker de moeite waard.
Weer wat later kwamen we bij wat grotten in een bos waar verder niemand was maar het was open om de grotten zelf af te dalen. Het was wel spannend omdat we alleen waren. Na een klim over rotsen wat dieper in de aarde met een hoofdlicht en een extra zaklamp kwamen we in een gedeelte waar allemaal lichtjes op de muren en het plafond zaten. De lichtjes zijn 'glowwormen' die alleen in New Zealand en Australie voorkomen. Ze leven alleen diep in grotten en hebben een lichtje om vliegen te lokken. Toen we onze lampen uitdeden zag het er in de pikdonkere grot uit als of er een rijke sterrenhemel om ons een was. Een verbluffend gezicht, in een kille, stille grot diep onder de grond..

Een paar uurtjes rijden en ik nam afscheid van het Duitse meisje die een andere kant op ging, terwijl ik doorliftte naar Rotorua, een plaats waar het echt overal naar zwavel stinkt. Dat komt omdat er hier veel vulkanische activiteit, met geizers en kokende modderpoelen en riviertjes. In rotorua kon ik bij mensen slapen waar ik het nummer van had gekregen van wat Australiers waar ik eerder bij had geslapen, super aardig en lekker goedkoop dus. In het plaatsje hadden ze in het openbare park een natuurlijk warmwaterbad en een kokend meer, waar je een boardwalk overheen kon doen om door de lekker warme stoom te lopen. Je ziet er echt overal stoom uit de grond komen het is raar om heel de tijd borrelende modderpoelen te passeren. Maar zoals ik al zei, de geur was dus wel ff wennen.
De volgende dag bezocht ik een park vlakbij de stad waar een grote geizer is die bijna ieder uur meters hoog kokend water uit de grond spuwd. Indrukwekkend om te zien, ook waren er veel verschillende gekleurde modder en water poelen die door de zwavel en en sulfliet uit de aarde gekleurd zijn.
Behalve borrelende natuurwonderen gezien te hebben ben ik in rotorua ook naar de 'luge' gegaan met de zoon van de mensen waar ik sliep. De luge was een soort rodelbaan maar dan met wielen onder de karretjes waar je met vrij hoge snelheden de berg mee af kon racen. Good fun dus:).

Van rotorua ging ik naar Taupo, de skydive capital of the world.. Waarom? Omdat het uitzicht er mooi is, ze het goedkoopst zijn en ze de meeste skydivers per jaar op de wereld hebben. Wat doe je dus als je in Taupo bent? Skydiven, en ook ik dus!
Omdat ik mijn skydive al de dag ervoor geboekt had kon ik na mijn aankomst meteen opgehaald worden van mijn hostel. Er waren 2 meisjes van mijn hostel die het ook deden dus ik was in ieder geval niet alleen. Ik deed een 12000 ft hoge jump (45 seconden vrije val) en werd in een mooi skydive pak gehesen terwijl ze me uitlegden hoe het allemaal in zijn werk ging. Na een half uurtje wachten konden we het vliegtuig al op, mijn achtste vlucht tijdens mijn reis, maar deze ging ik niet afmaken..

De vlucht zou ongeveer 25 minuten duren en omdat het weer echt perfect was konden we genieten van het mooie uitzicht van lake Taupo en Mt doom (lord of de rings) op de achtergrond. Er waren wel wat zenuwen maar eng was het niet. Er zijn zoveel mensen die het doen en het gaat nooit fout dus vertrouwde ik het allemaal wel, maar toen ze op bijna 4km hoogte de deur van het vliegtuig opengooide voel je je hart toch wel wat harder kloppen.

Toen we op het randje zaten voel je de adrenaline echt door je lichaam stromen, maar als je dan uit het vliegtuig bent en naar beneden valt voelt het echt geweldig!! Een schreeuw van diep uit je buik is wel toepasselijk:) Je valt en valt en valt en geniet van het gevoel en het uitzicht, en het is gewoon echt te relax.. Dan als de parachut uitklapt is er opeens stilte (hoewel je nog steeds met 8m per sec valt) en heb je wat meer tijd om rond te kijken. Maar omdat ik voor de vlucht aanmijn instructeur had gevraagd of hij wat gekke dingen kon doen als we aan de parachute hingen, vroeg hij of ik wilde sturen toen we daar hingen en hij gaf me de 'stuurhendels' en zei dat ik er een hard naar beneden moest trekken en daarna de andere. Ik deed het en we maakten een grote bocht en een cirkel die als een nieuwe vrije val aanvoelde. daarna mocht ik doen wat ik wilde en vertelde hij me hoe ik naar het landingsgebied kon sturen. Bij de landing gaf ik de hendels weer terug en toen ik weer op de grond was kon ik mijn big smile echt niet meer kwijt raken. Wat ik net gedaan had was gewoon te relax, gaaf en de adrenaline was nog niet echt uit mijn lichaam. Wel had ik al besloten dat dit niet mijn laatste skydive zou zijn..

De dag erna was ik van plan om in de avond Taupo weer te verlaten maar eerst wilde ik nog een goedkope activiteit doen in dit stadje, namelijk een Bungee Jump:) Met 2 meisjes van het hostel die kwamen kijken en een dude die het ook ging doen liepen we naar de rivier waar een 47 meter hoge bungee jump brug boven hing. Met de skydive nog vers in de gedachten zou dit geen probleem moeten zijn maar omdat de grond hier veel re"eler is en omdat je echt zelf moet springen wat dit toch een stuk spannender. Net toen we aankwamen hadden ze een uur pauze dus konden we de spanning nog even op laten bouwen. We deden rock paper scissors over wie er eerst ging en ik kon als 2e, wat niet echt iets uitmaakte want die spanning was er toch wel. Er was ook een dip optie om het spannender te maken waar je er voor kon kiezen om met je hoofd of tot aan je enkels in het water te komen.
Hoewel mijn Engelse maat dat voor gezien hield, dacht ik dat ik waarschijnlijk niet zo vaak meer ging bungee jumpen dus kon ik het beter goed doen en dus koos ik voor een water dip tot aan mijn middel.

Toen ik uiteindelijk op het randje stond met een zware bungee elastic aan mijn voeten en klaar om te springen, zei de vrouw van de jump operater opeens wait wait wait what's that!! dus ik draai me om en vraag me af wtf er is en ze lacht en zegt hehehe joking:P. Altijd leuk die grapjes:P, toen telde ze tot 3 en ik liet me vallen. Dat geweldige vrije val gevoel was weer terug terwijl ik met een rotvaart op het water afkwam, de elastic trok aan en ik plonsde in het water, daarna wordt ik er door de elastische energie weer uitgetrokken natuurlijk en vloog weer bijna even hoog terug omhoog als van waar ik sprong. Daarna weer een vrijeval naar beneden en zo bounce je een beetje op en neer totdat je neergelaten wordt op een bootje in de rivier.

Ik kan moeilijk omschrijven hoe het voelt maar ook hier was ik zeker; dit was niet mijn laatste bungee jump!! Het was gewoon echt te vet, en als ik nou even door spaar kan ik er misschien een in de achtertuin neerzetten:P
Na de jump liepen we een korte wandeling naar een natuurlijke warmwaterbron waar we relax in een warmwaterbad konden nachillen..

s' Avond pakte ik mijn spullen en lifte ik naar het volgende plaatsje, namelijk turangi. Dit was een klein dorpje aan de voet van de Ngahuroe, oftewel lord of the rings Mount Doom. Een erg jonge vulkaan met een van Nieuw Zeelands mooiste wandelingen. In het dorpje ontmoette ik toevallig weer wat mensen die ik al eerder bij het zandboarden had ontmoet en daar reed ik de volgende ochtend mee naar het begin van de wandeling.
Het weer zat niet echt mee want heel de westelijke kant van de vulkanen en dus de helft van de wandeling was het mistig. We liepen een tijd door een grauw landschap tot dat we bij een 3 uur durende side track kwamen die bekend stond als very challenging, en helemaal naar de krater van de hoogste vulkaan ging. Mijn wandelgenoten dachten dat ze de 11 uur durende wandeling niet optijd af konden maken als ze hier in gingen, dus liep ik verder met een engelse jongen die de sidetrack ook wilde doen.

Er was echt geen leven op de vulkaan met rauwe steile hellingen, sommige stenen waren heet en er kwam stoom uit de grond op sommige plaatsen. Met een hoek van 45 graden en alleen gravel en losse stenen deden we 2 stappen omhoog terwijl we er 1 naar beneden gleden. Het was zwaar en de wind blies ons bijna van de berg af. Het gaf wel echt het 'frodo beklimt mt doom gevoel' dus dat was wel toepasselijk. Het eerste gedeelte van de klim deden we in de mist tot dat we hoger dan de wolken kwamen wat een prachtig uitzicht van een wit wolkendek gaf en hier en daar een open plek. Met handen en voeten bereikte we uiteindelijk de top waar de jonge krater (laatste uitbarsting in 1975) met steile hellingende gevult met mist en een regenboog aan de andere kant van een meter brede rand was. Op de rand konden we niet rechtopstaan want de wind was te sterk. Nog nooit had ik het zo'n sterke wind gevoeld, maar het feit dat we mount doom hadden beklommen kon de dag niet meer stuk maken. Jammer genoeg geen ring bij om in de krater te gooien:)
De weg naar beneden ging sneller maar was niet makkelijk. We gleden meer naar beneden terwijl we liepen maar soms begonnen alle stenen als een lawine om je heen te bewegen, de enige reden om dat tot stilstand te komen was door jezelf te laten vallen. Uiteindelijk heel de wandeling in 7 uur afgemaakt en van nog veel andere kraters, meren, en uitzichten genoten.

De dag erna ben ik met een fransoos die ik in het hostel ontmoet had naar het meest zuidelijke puntje van het noord eiland gereden waar behalve een spectaculaire kustlijn ook de grootste zeehonden kolonie van het noord eiland van New Zealand zit. Toen ik 2 locals tussen de zeehonden zag zwemmen trok ik meteen mijn zwembroek aan en ging er ook heen met mijn snorkel. Dat was dus echt fantastisch!!!! Een groep van minimaal 20 zeehonden zwom rondom me, op het begin een beetje angstaanjagend want sommige waren net zo groot als ik, maar ze zijn echt alleen maar vriendelijk! Terwijl ze naar me toe kwamen zwemmen in rondjes draaide en snel af wenden als ze heel dichtbij waren (soms maar 10 cm), speelde ze met me in het water. Soms dook ik wat dieper en zwommen ze tussen mij en het wateroppervlak. Het was ongelooflijk om te zien hoe wendbaar ze zijn en hoe ze je aankijken. Ik weet nu ook precies hoe hun houdingen zijn onderwater als je alleen een staart boven water ziet. Na 30 minuten zwom ik terug naar de kust want de stroming werd wat sterk en het water was erg koud. Alle zeehonden kwamen echter achter me aan en bleven tot aan de rotsen om me heen draaien en spelen. Er waren wat grote zeehonden die even speels waren als de kleintjes en erg indrukwekkend waren zo dichtbij. Het beste was nog wel dat dit alles gewoon in het wild was en de zeehonden waren helemaal niet bang!
Dit was echt een relaxe ervaring, iets wat ik zeker nooit meer vergeet. Ook op het land waren wat zeehonden waar je super dichtbij kon komen.

In vier dagen heb ik dus geskydived, gebungeejump, een vulkaan beklommen en met wilde zeehonden gezwommen, jullie ook een fijne week gehad;)? Nu ben ik in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland maar er is hier niet zo denderend veel te zien. Morgen pak ik de ferrie naar het zuidereiland wat nog veel mooier en wilder schijnt te zijn dan wat ik nu al gezien heb. Ik heb het erg naar mijn zin in dit prachtige land en dus zal mijn verjaardag binnekort ook wel goed zitten, hoewel ik nog niet weet waar ik dan ben.

Volgende keer meer,
Bedankt voor het lezen en voor alle mailtjes die ik van mensen krijg, soms kan ik niet altijd wat terug sturen want internet kost me veel geld maar weet dat ik het erg waardeer!!
Groeten en kussen van Joeri!