Op de scooter door Taiwan

Ni hao!

Hallo dus in het mandarijns. Na een relax avondje in Sydney met wat oude vrienden van mijn Australie reis hopte ik op het vliegtuig dat 9 uur later aankwam in Taipei, Taiwan. De eerste avond gaf me meteen weer een goede herinnering aan Hong Kong want de stank en de hitte was precies hetzelfde. Ik liep wat rond een Nederlander van mijn hostel en we probeerden wat wazige pannenkoek achtige dingen. Het nationale vervoersmiddel in Taiwan is de scooter en die rijden er dus ook echt overal. Geen scooter of auto schijnt ook voor je af te remmen of uit je weg te gaan en manouvres waar ik in Nederland een boze schreeuw voor zou hebben gekregen is hier de gewoonste zaak van de wereld. Het is dus wel opletten bij het oversteken, ook omdat ik na negen maanden weer moet wennen aan rechtsrijdend verkeer.

De volgende morgen zat ik te ontbijten toen ik toevallig aan de praat kwam met de schrijver van de volgende versie van Lonely Planet die me dus wel wat tips kon vertellen, hoewel later in mijn Taiwan reis bleek dat hij het fout had met de meeste dingen die hij zei, dat zal dus wel een goede lonely planet worden. Maargoed op zijn advies naar een Confucius tempel gegaan die erg mooi scheen te zijn. Het zag er inderdaad goed uit maar ik vind toch dat al die boeddhistische, taoistische en confucius tempels uiteindelijk vrij veel op elkaar lijken. Naast deze tempel was er een Taoistische Tempel waar veel mensen met wierrook stokjes rondliepen waarmee ze bij iedere Boeddha begonnen te bidden.

Na deze religieuze morgen en een lunch met allerlei lekkere dingen waarvan ik niet wist wat het was en een ding dat op een kaassoufle leek maar ontzettend smerig was ging ik verder naar het National Palace Museum, waar een groot deel van de Chinese kunstcollectie bewaard en tentoon gesteld wordt. Omdat de collectie te groot is voor 1 museum wordt niet altijd alles tentoongesteld maar wat er nu was, was al erg indrukwekkend. Behalve de gewone eeuwen oude potten en pannen die al dat soort museums hebben waren er ook echt prachtige ivooruitkervingen die ik zeker aanschaf als ik de loterij win. Zo mooi en precies gemaakt waren ze dat sommige werkjes omringt waren met vergrootglazen om de details te laten zein. Er waren ook eeuwen oude boeken, geschreven door Keizers van de Ming Dynastie, eeuwen oud dus. De oudste kunstwerken werden tot 6500 jaar terug geschat en das dus heel lang geleje.

Na het wereldberoemde museum bezocht ik een van de Chiang kai-Shek's paleizen, hij was de leider van de Nationalistische Partij in China die naar Taiwan vluchtte toen Mao Zedong en zijn communisten overnamen. Vanzelfsprekend had hij een mooie plaats voor zichzelf laten bouwen over de rug van de Taiwanesen.
Daarna door gegaan naar de Fongshan tempel waar er nog veel meer mensen aan het bidden waren wat toch wel interessant was want er zitten ook gewoon mensen zitten te eten en allerlei andere dingen te doen. Maakt dus allemaal niet zo veel uit.

Omdat het zo'n half uur voor zonsondergang was ging ik naar de Taipei 101, het hoogste gebouw van de wereld, zodat ik de stad in het licht en in het donker kon zien. Het 508 meter hoge gebouw dat een bamboe stengel moet voorstellen is zo genoemd omdat het 101 verdiepingen heeft, erg origineel..

Als je het gebouw binnenkomt ben je eerst in een enorme shopping mall waar echt ALLE dure merken van kleding, tasjes, en allerlei andere zooi wel een winkel hebben. De toren is trouwens ook een grote reclame paal want toen ik de tweede keer in Taipei was hadden ze de lichten zo aan dat er enorm VERSACE op stond. Omdat Taipei verder niet echt hele hoge wolkenkrabbers heeft steekt het gebouw ook echt uit boven de rest. Toen ik met de snelste lift van de wereld in 37 seconden op de 89e verdieping aankwam was er dus ook een indrukwekkend uitzicht. Net toen ik bovenkwam ging de zon onder en hoewel de kleur van een normale zonsonderdag een beetje bedoezeld was door de smog was het nog steeds een goed gezicht. Ik bleef nog een tijdje daar om de stad bij nacht te zien en liep naar de 91e verdieping maar hoger mocht je niet komen.

Een indrukwekkend bouwwerk en voordat ik naar beneden ging nog even naar de wc gegaan want je kan natuurlijk niet iedere dag een halve kilometer naar beneden spoelen:)
Nu was het tijd voor wat eten en dus ging ik naar de foodcourt in de basement van het gebouw waar ik voor 3 euro een heerlijke gebraden kip en inktvis had gegeten op zo'n bakplaatje dat je naar je tafel kan dragen zodat het nog even doorbakt.
Nou zeggen ze dat je Taipei niet kan verlaten als je niet naar een van de nightmarkets bent geweest en dat is ook zeker waar. Een nightmarket is gewoon een markt maar dan 's avonds waar ze allerlei wazige dingen proberen te verkopen. Om te beginnen zijn er allerlei eetstalletjes waar ze de vreemste dingen klaarmaken en sommige stinken echt verschrikkelijk. De meest stinkende prut die ze verkopen is een tofu die lekker klaargemaakt is, ze vergelijken het met een stinkende franse kaas. Jaja dikke neus, het stinkt gewoon en wel zo erg dat de hele straat er naar ruikt, maar aangezien het een delicatesse schijnt te zijn moet ik het toch is uit proberen voordat ik weg ga.

Er liggen overal stukken vlees tentoongesteld en echt alle delen van dieren worden gebruikt. Zo was er een kraampje met kippenpoten, eendensnavels en een hoop levers van een of ander dier. Nou zijn er een hoop dingen die ik uit wil proberen maar soms gaat het echt te ver..

Een kraampje had slangen aan stokken hangen met hun hoofd vastgebonden aan de bovenkant en dan de helft van hun lichaam opengesneden. Er stond een bak met bloed en slangenhuiden onder en de slangen schenen nog te leven. Nog een kraam had enorme wurgslangen en voerde ze zo nu en dan is een lief klein konijntje dat dan voor de ogen van wat omstanders met huid en haar verslonden werd. Ze waren daar natuurlijk niet om ons te vermaken met het voeren en doodbloeden van slangen maar ze verkochten slangensoep en slangendrankjes. Eentje was slangenbloed, eentje was slangeningewandensap en eentje was slangenbloed. Ze hadden allemaal wat alcohol en het bloed had 2 pillen met het tegengif voor de slang, het scheen goed voor je groei te zijn en je zou er sterk van worden. Je kon niet een van de drankjes proberen want het was alleen gezond (en veilig) als je ze alledrie tegelijk dronk.
Nou wie was ik nou om het niet te proberen, dus ik ging er naartoe en ze gaven me drie glaasjes. Van te voren kwam ik nog aan de praat met een Amerikaan die zei dat het wel ok was, wat me weer wat zekerder van mijn zaak maakte.

Je moest de drankjes achteroverslaan als shotjes en ze smaakte een beetje zoet en bitter maar nog niet eens zo verkeerd. Na dit moest ik de slangensoep ook proberen natuurlijk en dat was gewoon heet water met stukken slang en wat kruiden. Je moest de stukken vlees uit de soep halen en dat dan opeten en de soep daarbij drinken. Het was niet makkelijk met stokjes want het was als een ongefileerde vis met veel te veel graten waar bij je het vlees van de slangenbotjes moest kluiven. Het smaakte een beetje als kip maar had ook wel een eigen smaak. Het zal er wel aan liggen wat voor slang je eet maar het was goed te hebben hoewel het wel te veel moeite was om het van de botjes af te krijgen om het nog een keer te bestellen. Zie me nu niet als een barbaar want zoals wij koeien, kippen en varkens slachten voor ons vlees doen ze dat hier met andere dieren en dat is gewoon alleen even wennen. In Australie heb ik slangen gezien, hier heb ze gegeten:) Ik moet er nog wel even bij zeggen dat slang niet op het dagelijkse menu staat van de Taiwanees.

Toen ik klaar was met mijn slangen avontuur liep voorbij een kraampje waar ik toch wel meedelijden met de diertjes kreeg. Eerst kon ik niet goed thuis brengen wat het was want het leek een beetje op een plat geveld konijn maar dan toch ook weer niet. Toen ik wat dichterbij kwam zag ik dat ze schilpadden kopjes hadden en bleek dat ze hun schild en huid of wat ze dan ook hebben eraf gehaald hadden. Ik dacht eerst dat ze dood waren maar toen bewoog eentje opeens zijn kop dus bleken ze nog te leven! Dat is dus ook een manier van vers houden..
Na de slangensoep had ik geen honger meer en kon dus geen schildpadjes uit hun lijden verlossen maar nu ik toch op een probeer 'nieuwe dingen tour' was ging ik maar voor een voetmassage. Jaja ik dacht laat die grote voeten van mij maar is lekker verwennen, maar daar kwam dus helemaal niks van. Nadat ik een uur geknepen, gekneed, geslagen en geweetiknietwat was, was ik eindelijk bevrijd van de massage. Het is schijnbaar goed voor je hele lichaam maar aangezien het soms echt pijnlijk was, nooit meer.

Verder nog een dierenwinkel met wat wazige veel te grote torren en een hoop vruchten, groenten waar ik nog nooit van gehoord had en als je 's avonds rondloopt in een stad als Taipei zie je nog allerlei andere dingen die niet zomaar met woorden te beschrijven zijn. Het is een andere cultuur, een hoop nieuwe dingen maar het is al duidelijk dat de Taiwanesen erg vriendelijke mensen zijn en iedereen antwoord een glimlach met een glimlach. Ze zijn hier niet arm maar de prijzen zijn ongeveer half zo duur als in Nederland en het isdus wel duur voor ze om naar westerse landen te gaan. Gelukkig zijn ze niet opdringerig en vragen ze maar een keer of je honger hebt en of dat je misschien iets wilt drinken.

De volgende ochtend stond ik bij mijn kluisje en kwam ik aan de praat met een meisje uit Honk Kong. Ze ging naar het Ho Hai Yan Rock Festival wat ook mijn plan voor de dag was. Even later hopte we dus samen met een vriendin van haar uit Taipei op een overvolle trein waar de volgende 2 uur moesten staan met op zijn minst 20 mensen in een straal van een meter om me heen. Het festival is een jaarlijks gebeuren dat door de regering en sponsors georganiseerd wordt en duurt drie dagen hoewel ik maar voor een dag en een nacht ging. Het enorme festival is gratis en op de dag dat ik er was waren er naar schatting 80.000 mensen!

Aangezien Taiwan niet echt een toptourist denstination is voor ons westerse mensen, zie je dus ook maar weinig niet-aziaten. Als je ze ziet knik je tegen elkaar en ga je ook even een gesprek met elkaar aan. De Taiwanesen zelf spreken op wat jongeren na geen engels en het is dus niet makkelijk communiceren en als je dan iets te weten moet komen is het ook echt met gebaren en de paar woorden die ik ken in het Chinees. Maar als ze horen dat je wat woorden kent beginnen ze vaak vol in hun taal tegen je aan te praten en dan klinkt het dus echt als Chinees in mijn oren:P

Eenmaal aangekomen op het festival en mijn backpack ergens gedumpt te hebben gingen we met wat goedkoop taiwanees bier naar het hoofdpodium. Het terrein was tussen een rivier en de zee op het strand en het was echt allemaal super gezellig. Zeker later op de avond kwamen er veel mensen die wat meer gedronken hadden proberen om met me te praten en met me op de foto te gaan. Ook als ik af en toe is plotseling omkeek zag ik nogal eens iemand stiekem een fotootje van me maken, wat iedere keer weer grappig is als je betrapt:P Zo was het dus wel heel gezellig en de meiden van Honk Kong en Taipei waren ook erg relax.

De Bands kwamen van Japan, Hong Kong, China, Amerika en natuurlijk Taiwan en omdat de meeste teksten in het Mandarijns en het Japans waren kon ik er geen hol van verstaan maar het was weer is wat anders om naar een festival aan deze kant van de wereld te gaan en zekers heel gezellig, de meiden van Honk Kong en Taipei waren ook erg relax en hielpen me met vertalen als er geroepen werd dat iedereen mee moest zingen ofzo. Met af en toe een of andere dronken taiwanees om mijn nek had ik wel een speciaal en vooral goed avondje:).

De volgende ochtend stapte ik om de drukte voor te zijn op de eerste trein naar Hualien, een stadje van waaruit ik Taroko Gorge kon gaan bezoeken, de grootste trekpleister van Taiwan. Ik zat nog steeds te bedenken hoe ik op een originele manier door de rest van het land kon reizen want gewoon openbaar vervoer is niet echt mijn ding. Liften zou blijkbaar wel kunnen maar omdat het een subtropisch (en voor het zuiden tropisch) eiland is en ik er in de zomer ben is het iedere dag stikheet zweterig plakweer wat in de nacht zelfs tot 29 graden afkoelt en dan is sjouwen met een backpack naar de volgende liftplaats niet echt aanlokkelijk. Met een fiets zou ook wel een goed idee zijn maar ook hier was het weer een beetje een tegenzitter en dus bleek er maar een perfect ding op te zitten en dat was met de scooter. Ik miste het rijden op mijn brakke brommers thuis toch al en om lekker uit te waaien op een scooter in een land waar iedereen er eentje heeft zou de uitkomst zijn.

Ik huurde dus een scooter, naja kan je zo'n ding nog met 125 CC nog wel een scooter noemen? En reed naar Taroko Gorge wat een prachtig gebied was van diepe kliffen met wanden tot 1 km hoog(!!) waar je over smalle weggetjes tussen kon rijden. Ik deed wat korte wandelingetjes naar wat watervallen en tempels die er echt overal zijn en reed weer terug naar Hualien.
Na mijn eerste scooter dagje had ik de smaak te pakken en besloot ik om dan maar heel taiwan of in ieder geval de mooie gebieden af te cruisen op mijn scootertje en vanuit Hualien een grote loop te maken. Het mooie deel van Taiwan is het tropische zuiden en het gebergte in het midden en het oosten. West Taiwan is vlak en gevult met steden en industrie en dat is dus waar ze al die made in Taiwan prut maken. Mijn plan was om via de noordelijke mountaincrossing van oost naar west te rijden waar ik dan naar de zuidelijke mountaincrossing terug naar de oostkust zou rijden om via de kust terug naar Hualien te rijden. Het enige deel wat ik dan zou missen was het tropische zuiden maar daar was later dan misschien nog tijd voor.

Ik liet wat spullen achter in een baggage opslag en vertrok met mijn tent tussen mijn benen aan de scooter vastgebonden en een buddy en een rugzak vol met het hoofdnoodzakelijke voor de trip. Ik begon mijn rit naar het noorden langs een kust waar kilometer hoge kliffen uit de zee op reizen en waar na iedere tunnel weer een prachtig uitzicht te zien was. Op meerdere plaatsen was de weg te smal voor twee auto's naast elkaar en er waren meerdere lange rijen met wachtende auto's als er weer een bus of een vrachtwagen vastzat, ik kon er met mijn scootertje gewoon langs rijden dus dat was wel chill.

Met een korte broek en een hemd op de scooter was het zelfs nog warm maar een stuk beter te hebben maar al snel verliet ik de kust en maakte ik mijn weg naar de bergen waar het na steile klimmen wat koeler werd. Met de nodige fotostops tourde ik over bochtige bergweggetjes langs de mooiste uitzichten, afgelegen tempels en door kleine bergdorpjes en dit keer waren het geen kangaroes maar aapjes die voor me de weg op sprongen en me dan van achter bosjes aanstaarden. De weg die waar ik op reed was zo'n 50 jaar geleden aangelegd en door exveteranen van de tweede wereld oorlog, het was niet makkelijk want geregeld stond er een monument of een tempel voor de 450 werkers die zijn gestorven tijdens de bouw..

Taiwan heeft de hoogste berg van noord oost Azie en ik kwam met mijn scooter tot een hoogte van 3275 meter waarna ik mijn weg weer naar beneden kon maken. Onderweg stoppen bij restaurantjes waar ik iedere dag mijn ontbijt, lunch en avondeten eet en iedere keer weer wat nieuws probeer te eten maar de zeewiersoup en de wontons blijven mijn favoriet. Toen ik weer wat uit het hooggebergte was kwam ik aan in het stadje Puli, waar ik tijdens mijn lunch in gesprek kwam met een meisje die lunchpauze van haar werk had. Ze was een van de weinige die een beetje engels sprak en het was wel gezellig en ze gaf me wat tips voor dingen die ik moest zien in Puli. Toen we klaar waren met eten zei ze dat zij betaalde voor het eten, dit kon ik natuurlijk niet toelaten als relatief rijke Nederlander en na wat argumenten dat ze het niet moest doen is het ook niet door gegaan maar het laat wel wat zien over de vriendelijkheid van de mensen. Soms als ik de weg vraag aan iemand die dan geen engels spreekt proberen ze soms echt hun uiterste best om iemand te vinden die drie woorden engels spreeks. Een politie agent heeft zelfs een keer een vriend opgebeld die engels sprak..

Ondanks het lekkere eten krijgt 30% van de bezoekers diarree in Taiwan maar ik ben er gelukkig goed vanaf gekomen, behalve dat had ik nog meer geluk tijdens mijn reis hier. Zo bezocht ik die dag de Chung Tai Chan Temple, een enorme Boeddhistische tempel die veel betekent voor het internationale Boeddhisme. Met enorm bedoel ik ook echt enorm want de tempel is 150 meter hoog en heeft 35 verdiepingen.

Ik had gelezen dat er tours waren door de tempel en toen ik in de toegangshal twee nonnen zag staan met een andere vrouw ging ik naar hun toe in de hoop dat ze engels spraken en me misschien konden vertellen waar ik aan zo'n tour kon deelnemen. Ze spraken geen engels maar de andere vrouw was chinees en woonde al 15 jaar in Duitsland en sprak dus duits en die vertaalde voor mij dat de tours een lange tijd geleden gestopt waren maar dat ik wel met hun mee mocht om wat meer over de tempel te weten te komen. Ik vond het best en al snel namen de nonnen ons mee naar delen van de tempel waar andere bezoekers niet inmochten en leerde me allerlei dingen over het Boeddhisme.

Het was wel wat lastig want ik dacht in het engels, ze spraken chinees om me heen, dat werd vertaald in het duits, wat makkelijker terug te vertalen is naar het nederlands. De chinees/duitse vrouw was op een wekenlange religieuze tour en daarom mocht zij zo achter de schermen komen. Ze namen ons mee naar het topje van de tempel waar een half ronde ruimte was met een speciale tegel in het midden waar je jezelf door de echo van de speciaal ontworpen kamer met een hele wazige luide stem hoorde praten als je daar stond. Het was echt heel trippy en zeker toen een van de nonnen mij een sutra(een boeddhistische leer) begon te leren opzeggen klonk het heel wazig. Bij de nonnen moet je je wel een Boeddhistische non voorstellen, dus met lange gewaden en een kaal hoofd (ongeveer net zo als in seven years in Tibet).

Na de rondleiding werden we door een andere non uitgenodigd om chinese thee te komen drinken en toen kwam naar voren dat die sutra wel heel makkelijk ging bij mij en dat dat misschien kwam omdat ik in een van mijn vorige levens een boeddhistische rol had gehad. Toen ik afscheid wilde nemen om door te gaan met mijn reis, nodigde ze me uit om die avond wat thee te komen drinken. Ik wilde wel erg graag want zoiets maak je niet snel weer mee maar zei dat ik wildkampeerde dus dat ik dan nog wel een kampeerplek moest zoeken laat op de avond en dat was misschien niet zo handig. Ze zeiden dat ik het wel in hun tuin op kon zetten en dus ging ik met ze mee naar hun huis. Het bleek een huis te zijn met nog een Boeddhistische non en een monnik. Ik kreeg mijn (vegetarische) avondeten van hun en daarna dronken we thee op chinese wijze, oftewel op de grond met wierrook en met een lage tafel waar de monnik de thee zette.

Toen ze het weer over mijn rol in mijn vorige leven hadden kreeg ik voor de eerste keer te horen van mijn duitse tolk dat het niet zomaar nonnen en monniken waren maar dat ze allemaal vrij hooggeplaatste meesters waren. Ik wist dat nog niet eens maar was natuurlijk wel leuk om te horen want daar zat ik dan, tussen de hooggeplaatsten Boeddhisten thee te drinken in een ver land in een dorp in de bergen. Het was eik net als in de film '7 years in Tibet' maar dan dus 'twee dagen in Taiwan':P. Een van de nonnen nam me mee naar een speciale kamer en leerde me het begin van het mediteren. Toen we terugkwamen kreeg ik nog traditionele thee kadoo om thuis klaar te maken. Ik mocht ook in hun huis slapen en hoefde mijn tent dus niet meer op te zetten.

De volgende morgen hadden we ontbijt en namen ze me nog mee naar een andere tempel die ze me nog wilden laten zien. Daar namen we afscheid en kreeg ik zelfs nog een kettingkje, eten, drinken en 1000 New Taiwanese Dollar van ze mee, wat absoluut onweigerbaar was. Nu is 1000 dollar maar 22 euro maar toch was het een ongelooflijk gulle gift. Ook fijn om te weten dat ik vanaf nu altijd welkom zal zijn in een paar tempels in Taiwan:).

Ik vervolgde mijn trip en cruisde langs het sunmoon lake naar Alishan waar ik weer hoog in de bergen was. Het was dit keer wat minder mooi want bij iedere haarspeldbocht kwam ik dichter bij de wolken en uiteindelijk reed ik dus door dichte mist. Voor een paar kilometer reed ik zelfs nog boven de wolken maar dat was ook weer snel genoeg voorbij. Dit waren ook de enige momenten dat ik het koud heb gehad in Taiwan, maar dan moet je er dus wel je best voor doen.

Tussen de rijstvelden in wat lagere gebieden tourde ik door tot ik in mijn tentje ergens op zetten op het begin van de South cross highway. De volgende reed ik zo'n dertig kilometer voordat ik begon aan de klim van de Guan Shan, de met 3668 m de twee na hoogste berg van taiwan en noord oost azie. De eerste 1,7 kilometer waren trappen die eindeloos omhoog bleven gaan, en nadat de trappen ophielden was het niet veel beter. Het uitzicht was wel prachtig en er was verder helemaal niemand op de track dus het was lekker rustig. Zo liep ik over richels van een of twee meter breed waar het aan allebei de kanten honderden meters diep steil naar beneden viel door een taiwanees berggebied. Het was allemaal erg mooi en goed te doen hoe slopend het ook was totdat de wolken kwamen opzetten. Ik liep niet in de mist en het was ook niet koud maar het uitzicht was gewoon brak. Toen ik uiteindelijk de top bereikte was er dus ook niet veel te zien. Jammer dus, maar wel op de piek gestaan van een 3668 m hoge berg:).

De hele dag weer een mooie tocht gehad waarna ik s'avonds weer aan kwam op de oostkust. Ik had in de lonely planet gelezen dat je ergens kon kamperen bij een strand maar toen ik daar aankwam bleken er allemaal huizen te staan. Ik had dus geen plaats voor de nacht want de rest was ook allemaal bebouwd. Bij toeval reed er een politiewagen in de zijstraat waar ik mijn lonely planet stond te lezen en toen ik hun vroeg waar ik kon kamperen wees hij meteen naar het dichtsbijzijnde parkje naast een tempel. Met veel moeite had hij me uiteindelijk duidelijk gemaakt dat als er problemen waren ik het politiebureau kon bellen. Toen nog even engels gepraat omdat hij dat wilde verbeteren en uiteindelijk dus in het park gekampeerd, aardig:)

Die nacht was het warmer dan andere nachten de volgende dag was echt veel te stik heet, ik hoorde later dat het 40 graden was geweest.. Ik reed de hele dag op een kustweg terug naar Hualien waar ik wel een goede dag voor gekozen had want door een naderende Tyfoon waren de golven echt massive! De tyfoon was gelukkig afgekeerd in de richting van Japan en heb daar dus geen last van gehad. Onderweg nog The platform of three immortals bezocht, een brugje met acht bogen dat naar een klein eilandje leid wat ook weer echt alleen door Chinesen (en dus ook Taiwanesen) gebouwd kan worden maar wat er wel goed uit ziet.

Toen ik weer terug was in Hualien en mijn scooter ingeleverd had met dik duizend km meer op de teller, ging ik naar een hostel om het is ff rustig aan te doen. De volgende weer vroeg op om te gaan raften. Ik had niet meer in Nieuw Zeeland geraft en omdat het hier spotgoedkoop is leek het wel een goed idee te zijn.
Ik werd opgepikt met nog drie andere westerse mensen uit mijn hostel en naar locatie gebracht waar behalve ons vieren nog zo'n 150 mensen waren om te gaan raften. Het was eigenlijk ook wel te verwachten want zoals wij zulke activiteiten liever met wat kleinere groepen doen, is het in Azie weer helemaal geweldig als de rivier verstopt zit met boten. Door lifeguards met megaphones werden allerlei dingen in het chinees verteld waarna we als vee in een bioscoop geleid werden waar we een chinese safetyvideo te zien kregen. Uiteindelijk dus nog geen steek wijzer worden we in boten gezet terwijl we als westersen al worden uitgedaagd door boten gevuld met Taiwanesen van alle leeftijden voor oorlogsspelletjes op het water waarop wij natuurlijk ingingen. Dat bleek achteraf ook wel nodig geweest te zijn want het hele raften ging over andere mensen nat maken en elkaar dwarsliggen. De ergste golven werden veroorzaakt door de lifeguard die met een motorboot tussen de bootjes door scheurde en er waren dus nauwelijks stroomversnellingen. We moesten zelfs nog een tijdje gesleept worden om vooruit te komen. Toch wel een leuke dag gehad maar ik raad jullie niet aan om te gaan raften in Taiwan, als je echt een wilde rivier wilt hebben kun je beter naar de efteling gaan:).

's Avonds ging ik met twee meiden van het raften na wat lekker eten naar een Taiwanees cultuurfestival waar stamdansen gedaan werden en taiwanese muziek gespeeld werd. De volgende dag na eindelijk is een keer goed uitgeslapen te hebben stapte ik op de trein terug naar Taipei. Tijdens de rit ontmoette ik nog een taiwanees waarmee ik mijn chinees wat verbeterde en ik moet zeggen dat ik al aardig in chinees begin te denken;)

In Taipei nog wat grote gebouwen bezocht en wat dingen geregeld voordat ik naar Thailand zou vliegen de volgende dag. Ik vond het jammer dat ik weg moest gaan uit dit tot voor kort voor mij totaal onbekende land. De bergen waren prachtig, de mensen meestal erg vriendelijk, en het eten heerlijk. Toch moest ik weer verder dus zei ik tot ziens tegen Taipei en vloog ik naar de volgende stad vol met smog.

Vandaag ben ik dus aangekomen in Bangkok waar ik in een stadscentrum werd gedropt door de airportbus en net in gesprek was met een Thai over nederlands voetbal toen er een meisje voorbij liep die een paar seconden later terug kwam en zei, "Hey, your name is Joeri right?" Ik kon haar niet zo eentweedrie thuisbrengen maar ik na even denken wist ik weer dat ik haar had ontmoet tijdens mijn laatste avond in Sydney en ze was de vriendin van een maat van me daar. Na tien minuten in een stad met 7 miljoen mensen kwam ik dus al weer een bekende tegen wat dus officieel betekent dat de wereld te klein is (hoewel ik er nog een hoop van moet zien:).

Toen ben ik met haar naar een bar gegaan en heb een beetje rond gelopen door de straten. Het is weer ff wennen dat ze hier weer links rijden en dat er zo ontzettend veel blanken zijn. Het land is ook helemaal op toerisme gericht net zoals Taiwan dat niet is. Het is wel weer nice en goedkoop en nu ik weer dichterbij de evenaar ben ook weer (of nog steeds) lekker warm. De mensen zijn zoals bekend staat over het 'Land van de smiles' ook weer te gek, maar ze zijn zeker twee keer zo aardig als ook jij glimlacht. Toch zie ik weer allerlei westerse mensen chagerijnig lopen kijken, wat ik toch knap vind als je zo ver voor komt voor je vakantie. Over dit land weer meer, de volgende keer.

Ganbei!

Joeri