Fishing Shrimp

Beste lezers,

Een lange tijd van stilte op de website betekent niet dat ik niks gedaan heb, in de afgelopen maand zijn er weer duizende kilometers australische weg onder me door geschoten en ben ik van de oostkust naar de westkust gegaan en heb nu de staten Queensland, New South Whales, Australian Capital Territory, Victoria, South Australia en Western Australia op mijn lijstje staan terwijl ik 5 tijdzones verder ben dan mijn laatste bericht vanuit Nieuw Zeeland. Brullende koala's, een rit door de woestijn en natuurlijk een hoop mooie stranden hebben me dit keer bezig gehouden.

Na een week bijkomen van Nieuw Zeeland en uitgaan in Sydney pakte ik de trein naar Wollongong waar ik terecht kon bij Phil, een dude uit Chicago die ik in NZ had ontmoet en voor een half jaartje in Australie studeert. Ik kon zijn surfboard lenen en ondanks de regen en wind toch maar ff naar het strand want de zee is altijd nog warm.

De volgende dag liep ik over het strand naar het centrum en kwam op het idee om is rond te gaan kijken voor wat werk want dat had ik nog niet gedaan de afgelopen 6 maanden.. Het plan was om werk te vinden op een vissersboot want dat zou natuurlijk wel weer ff wat anders zijn. Ik liep naar de kleine vissersvloot in de haven en er waren garnaalboten.
Op de eerste 2 vissersschepen was niemand te zien maar op de derde hoorde ik geluid uit de motorkamer komen. Ik wist niet echt of ik zo maar op de boot kon stappen en als ik op de boot was wist ik niet echt wat ik moest zeggen, maar na even aarzelen enterde ik de boot toch maar want echt veel keus had ik niet. Ik riep naar beneden of er iemand was en een man met een zwaar australisch accent antwoorde; 'whad-da-ya-want mate?' Ik vroeg of ze nog werk voor me hadden op hun volgende vistrip en de man riep terug dat hij maar een mechanic was en niks met de boot te maken had maar dat ik later maar terug moest komen.

Terwijl ik me een kijkje nam in wollongong begon ik me af te vragen of het toch wel zo'n goed idee was om zomaar een boot op te lopen en om werk te vragen, maar aan de andere kant had ik ook niks te verliezen dus na een uur ging ik terug naar de boot om het maar weer te proberen. Toen ik op de boot stapte vroeg een stem van achterin de boot wat ik moest hebben. Het was een man van rond de 40 die met in zijn linkerhand een mes en rechterhand een touw wat visnetten zat te maken in een vies hemd en een trainingsbroek. Ik vroeg hem of ze nog werk voor me hadden en hij zei dat ik moest wachten op de baas die er over ongeveer 20 minuten zou zijn. In de tussentijd kon ik niet veel meer doen dan proberen een gesprek aan te knopen en hem misschien te helpen met zijn netten. Hij maakte het niet echt makkelijk want op al mijn vragen antwoordde hij kort met een moeilijk verstaanbaar accent. Na een dik uur kwam de baas eindelijk en het gesprek ging ongeveer zo; "What 'ya need? You got a job for me? You got experience? Just about as much experience as when you started fishing. Hmhm, We'll give you a chance".
Tjakaa dat had ik niet verwacht, mijn eerste vissersboot en meteen een baan. De werkinstructies waren dat ik die avond op de boot zou slapen en rond 03.00am zouden we de volgende dag uitvaren om vervolgens 12 uur op zee te blijven om garnalen te vissen op de rand van de continentale plaat zo'n 20 zeemijl dus 36km van het vaste land. Als ik hard genoeg werkte en niet zeeziek zou worden werd ik aangenomen.

Die avond sliep ik op de boot tussen doorgewassen vissers die me als alles goed zou gaan morgen mijn collega's zouden zijn. Maar helaas, niet alles ging goed en ik werd niet wakker gemaakt om 3.00 uur maar werd wakker om 08.00am waarna ik meteen naar de kajuit ging om te vragen wat er mis was. Blijkbaar was de zee te wild en konden ze niet vissen met dit weer.

Jammer, maar ze zouden me die avond bellen als ze dachten de dag erna uit te varen. Ik kreeg een telefoontje dat het weer niet door kon gaan, daarbij vertelde hij me ook nog dat als we wel uit zouden varen ik waarschijnlijk niet veel geld zou verdienen want hij had eigenlijk al genoeg mensen. Wel was ik welkom om toch voor hem te werken wat ik ook wel graag wilde doen, maarja wat kan je doen als het weer niet mee zit..
Ik zou dus moeten wachten tot een goede dag maar ik begon het gevoel te krijgen dat ik mijn tijd aan het verdoen was want ik heb nou eenmaal ook niet onbeperkt veel tijd aan deze kant van de wereld en wil dus het beste halen uit de tijd die ik heb.
Door dit en ook omdat ik het idee had dat het erg makkelijk zou zijn om werk te vinden op andere boten in andere vissersplaatsen on the way, besloot ik dat het beter was om door te reizen..

Een half weekje wollongong en ik ben weer back on the road. Al liftend naar Canberra wordt ik opgepikt door een big truck, en niet zomaar een normale europese vrachtwagen maar een enorme MACK Truck. Eigenlijk mogen de 'truckies' geen lifters meer oppikken door verzekeringsredenen van het bedrijf waar ze voor werken, maar deze had er niet zo veel moeite mee. Hij bleek van Fiji te komen en al rijdend met een enorme truck (met 12 versnellingen!) door het zuidoost australische land, verteld hij me over zijn leven in Fiji en dat hij het nu beter heeft maar zijn familie erg mist. Ik zelf twijfelde over wat beter is; een leven in Fiji en rond te komen door dingen uit de natuur te vinden en verwerken, want dat was zijn baan daar, of fulltime trucker te zijn in Australie zonder vrienden of familie. Hij was zeker een van de interessantere mensen die ik ontmoet heb tijdens het liften en geeft me een goede rede om op deze manier te reizen.

De volgende dag was ik in Canberra, de hoofdstad van Australie. Er is net als in Washington een brede avenue die uitkomt bij het regeringshuis. Behalve wat staatsgebouwen is er niet bijzonder veel te zien maar het is indrukwekkend dat het allemaal zo uitgespreid is, het is alleen niet echt handig want je hebt eigenlijk een auto nodig omdat alles zo ver uit elkaar is.
Tegen de avond zag ik honderden kangaroes die op de bewaterde sportvelden graasden, ik had er nog nooit zo veel bij elkaar gezien.

Ondanks de kangaroes was een dag in Canberra wel genoeg, dus ging ik door naar de Snowy Mountains. Er is geen sneeuw op dit moment, maar in de winter is het een van de weinige plekker waar Australiers kunnen skien en sneeuw kunnen zien. Ik liftte naar een dorpje met 8 inwoners, en werd gelukkig opgepikt door een van hen. Vanuit daar deed ik een erg mooie wandeling naar de top van australia's hoogste berg, die met 2228 meter niet erg hoog is. Wel mooie uitzichten en natuurlijk ook goed weer.

Daarna terug naar de kust gelift om naar Eden te gaan. Onderweg wordt ik meegenomen door een paramedic die veel interessante verhalen had over werk dat hij over de hele wereld had gedaan. In zijn vrije tijd was hij ranger en hij had zijn huis in een national park waar hij me mee naar toe nam om te ontbijten en even te chillen. Hij gaf me een stethoscoop mee om naar mensen hun hart te luisteren op feesten, 'always good fun after a few drinks'.

Ergens in de middag word ik opgepikt door een canadese biker die opzoek was naar zijn oom die hij nooit gekent had. Hij had zelfs pas een jaar geleden het bestaan van zijn oom had ontdekt omdat zijn vader hem nooit over deze oom verteld had. Al zijn andere ooms waren gestorven in de 2e wereldoorlog en deze oom was na de oorlog naar australie geemigreerd waar ze het contact met hem verloren zijn. Hij nodigde me uit voor wat fish and chips voor lunch en vertelde wat meer over zijn zoektocht, ik ben benieuwd hoe of hij hem ooit vind en hoe de ontmoeting zal zijn.. Die avond verbleef ik in Merimbula, een toeristendorp voor Ozzies. Terwijl ik zit te denken wat ik voor eten zou gaan maken, bied een Japanner me aan om uit eten te gaan om zijn engels te verbeteren.
OK, het leven hoeft dus niet duur te zijn voor een backpacker, zeker niet op zo'n dag:)

Eden zou het veelbeloofde vissersdorp zijn met een grote vissersvloot. Het was niet meer gelukt om een baan op een boot te vinden in andere kleinere vissersplaatjes dus hier zou ik mijn vissersbaan moeten vinden want dit zou ongeveer het laatste vissersplaatsje op mijn route zijn.
Vol hoop loop ik naar de haven, waar me verteld wordt dat door pas ingestelde nieuwe visquota bijna alle vissersboten gestopt zijn met vissen en hun boten proberen te verkopen. Daar ging mijn idee van werken op een vissersboot dus, jammer maar ik kan altijd nog in volendam gaan werken:)

Ik besloot door te gaan en na een lange tijd wachten op een kruispunt met niet meer dan 1 tractor per 40 minuten wordt ik uiteindelijk opgepikt door een belgisch meisje en haar moeder. Ze reisde hier ook rond voor een paar maanden en haar moeder kwam op bezoek voor wat weken om ook wat van australie te zien.

Ze waren net als ik op weg naar The Wilsons Promontory national park dus reisde ik 3 dagen met hun. In het national park was een steil bergje te beklimmen met een schitterend uitzicht van de top. Denk aan helderblauw zeewater, witte stranden en wat eilandengroepjes dichtbij de kust en het geeft je misschien een idee van hoe het er uit zag. Na de berg gingen we nog naar een strand genaamd squeaky beach waar we ff in de golven gespeeld hadden. Het strand had niet voor niks deze naam want bij iedere stap in het witte zand piepte en kraakte het onecht luid.
Op de terugweg uit het national park zagen we een vrij grote grijze kangaroe op 30 meter van de weg. We stopte om foto's te maken en probeerden langzaam dichterbij te komen. Met succes want uiteindelijk zat hij van nog geen anderhalve meter van me vandaag in mijn lens te kijken, wat erg mooie foto's opleverde.

In melbourne aangekomen neem ik afscheid van ze en kom ik erachter dat nu net in dit weekend de australische F1 grand prix daar was. Omdat het onmogelijk was om nog ergens een hostel te vinden met een vrij bed en het al laat werd besloot ik om mijn tent op te zetten in een park en dan maar vroeg op te staan. s' Ochtends wordt ik wakker gemaakt door het geluid van een hijgende hond buiten mijn tent en realiseer me dat er dus al mensen hun honden rondom me aan het uitlaten zijn. Ik pak mijn tent op en ga opzoek naar verblijfplaats want ik was niet van plan om iedere avond in het park te gaan slapen. Na een paar uur zoeken en rondbellen is het wel duidelijk dat door de grand prix echt alles volgeboekt was, wat niet relax was want ik moest toch echt ergens slapen die avond. Ik had 2 opties, een was de stad verlaten en verder te reizen. De ander was om het op het sociale te gooien, uit te gaan en zodoende een verblijfplaats voor de nacht te vinden. Omdat ik Melbourne niet al na 1 dag wilde verlaten koos ik voor de 2e optie en bracht mijn backpack naar een bagagestorage in een hostel.

Al rondlopend door de stad, met het geluid van de F1 op de achtergrond, ontmoet ik wat mensen en kijk ik wat rond. Melbourne is een heel levendige stad, meer europees dan sydney want het heeft wat meer kleine straatjes en steegjes in het centum. Uiteindelijk kom ik te praten met een ozzie terwijl we staan te kijken naar een wazige straatartiest staan te kijken. Het was een aardige kerel en uiteindelijk vertel ik mijn probleem. Als een echte australier is het natuurlijk geen probleem om in zijn huis te overnachten maar hij woonde in een countryvillage zo'n 2 uur ten noorden van melbourne. Ja je zou zeggen dat dat ver is maar in australie is dat nog niet eens zo'n erge afstand. Ik had niet veel keus en hij leek goed te vertrouwen dus ging ik met hem mee. Toen we in zijn plaats aankwamen was er ook nog een feestje van een paar vrienden van hem dus dat was ook nog wel relax. De volgende dag teruggelift naar melbourne en dus nacht 1 goed doorgekomen.
Ik wilde op zijn minst nog een nacht in melbourne blijven dus besloot ik het op dezelfde manier te doen. Het zou makkelijk zijn die avond want het was st patricks day en dat is een dag dat vooral alle ieren maar ook een hoop andere mensen goed uitgaan. Al vroeg in de avond ontmoet ik 2 ozzies waar ik verder de hele avond mee ben uitgegaan en uiteindelijk ook bij heb kunnen overnachten. Ik had de stad nu onderhand wel weer gezien en ik wilde niet echt blijven hangen dus ging ik door naar Geelong en de great ocean road. Een kustweg tussen Melbourne en Adelaide die erg mooi scheen te zijn.

Er was me verteld dat het liften daar moeilijk zou zijn maar ik werd door veel mensen opgepikt die allemaal trots de mooie plekken van hun omgeving lieten zien. Aan het einde van mijn eerste dag krijg ik een rit van twee ozzies die zelf ook aan het rondkijken waren en 's avonds gingen we samen naar de pub, een van hen had heel zijn leven in de mijnen gewerkt in de woestijn van Westen Australie. Hij had ook rond australie gelift en zo ook de woestijn doorkruist, hij zei dat het makkelijk te doen was want er zijn niet zo veel wegen daar. Ik had er mijn bedenkingen over..:)

In het hostel van die nacht ontmoet ik een Nederlanderse jongen en een Duits meisje. Ze vroegen of ik met hun mee wilde reizen om brandstofkosten te delen, wat me wel een goed idee leek omdat het een wat meer relaxe manier van reizen is dan liften en zeker op de great ocean road waar je iedere 3 km uit de auto moet stappen om de volgende mooie plek te zien. We bezochten een treetop walk, waar er stellages in een bos waren gebouwd zodat je door de toppen van 50 meter hogen bomen kon wandelen. Het was wel leuk om het bos een keer vanuit een vogels visie te zien maar echt spectaculair was het niet.
De great ocean road is zo speciaal omdat er over heel de kust enorme zandstenen pilaren in de zee staan wat er natuurlijk goed uit ziet. Het hoogte punt van dit alles zijn de twaalf apostelen die met 8 enorme rotsen naast elkaar en een zonsondergang prachtige plaatjes voor ons opleverden. Er zijn nog maar 8 van de twaalf apostelen over want de rest is al in zee gestort.

Na een paar dagen great ocean road namen we afscheid en liftte ik in een dag (800km) door naar kangaroo Island, wat bekent staat om al haar wildlife en natuur. Op weg naar het eiland kwam ik nog door een plaatsje genaamd Mt Gambier waar een absurd blauwe vulkaanmeer te zien was. Het meer is maar een paar maanden per jaar blauw en het is nog niet verklaard waarom.. Onderweg ook nog ff gaan zwemmen met wat mensen die me een lift gaven. Ook kreeg ik nog een rit van een oildriller, die naar adelaide ging om vanuit daar naar een oildril in de woestijn te vliegen en dan 2 weken aan een stuk 12 uur per dag te werken.

Op de ferry naar het eiland ontmoette ik 2 mensen waar ik het eiland mee ging rondreizen. Er waren een paar dingen te zien op het eiland zoals een zeehondenkolonie in een enorme grot, een bluepinguinkolonie, zeeleeuwen, koala's, vogelbekdieren, echidnas en kangaroes en wallibies natuurlijk. Voor de zeeleeuwen moest je een betaalde tour nemen wat ik natuurlijk niet deed omdat ik al naast wilde zeeleeuwen op het strand heb gelegen in NZ, maar alle andere dieren hebben we wel gezien daar, op de vogelbekdieren na want daar moet gewoon geluk voor hebben.
De zeehonden, stinkend als altijd, lagen in de 'admirals arch' een enorme grot waar het water wild omheensloeg. De pinguins zaten gewoon tussen de rotsen in een klein plaatsje op het eiland, altijd leuk om te zien. Voor de koala's reden we naar een bos waar er altijd een hoop zitten, en inderdaad zagen we er paar hoog in de bomen zitten. Mijn eerste wilde koala's:). Toen we een beetje rond keken zagen we wat bruine kangaroes tussen wat bosjes naar ons kijken. Er waren er twee aan het vechten, wat eruit ziet als boxen want ze gebruiken hun armen en staan rechtop. Terwijl we daar naar keken zag ik opeens een koala in een boompje niet veel groter dan ik zelf ben en dus konden we heel dichtbij komen. Na een tijdje begon de koala te bewegen en hij klom uit zijn boom. Daar hadden we vrij veel geluk mee want dat doen ze soms niet eens twee keer op een dag, ze zijn namelijk veel te stoned van alle eucalyptus bladeren die ze eten.
Hij liep rustig naar een andere boom terwijl wij natuurlijk de beste foto's konden maken. Toen hij een andere boom in begon te klimmen maakte hij zijn koala geluiden die niet echt lief zijn. Het is een mix van brullen en grommen en snurken en heeft iets weg van een geirriteerd varken maar dan erger.
Verder op de weg zagen we mijn eerste Echidna (zie google, afbeeldingen, net zoals met alle namen die ik in dit bericht zet natuurlijk:)). Het is een soort stekelvarken maar dan met grotere pinnen en over zijn hele lichaam en hoofd verspreid.
De volgende dag liftte ik door omdat zij maar een dag op het eiland gingen blijven. Ik ging naar wat stranden maar het was erg moeilijk om een lift te krijgen omdat er bijna geen verkeer op het eiland was. Het waren ook bijna alleen maar onverharde wegen en de enige ritten die ik kreeg was van wat boeren. Ik zag nog wel een andere Echidna toen ik langs de weg stond en wat arenden die van wat roadkill zaten te eten.

Op de ferry terug ontmoette ik mensen die me een lift gaven en me recht voor een hostel in het centrum van adelaide afzetten. Aidelaide, de hoofdstad van South Australia is niet echt een verschrikkelijk spannende stad, toch wel een relaxe tijd gehad met wat chille mensen in mijn hostel.
Hier begonnen mijn amandelen weer geinfecteerd te raken dus kon ik weer naar het ziekenhuis. Weer aan de antibiotica wat je eigenlijk probeerd te vermijden natuurlijk maar als het niet anders kan..
Anyway, vanuit Adelaide was het plan om de nullarbor plain te doorkruisen en zo door te gaan naar Perth in Western Australia(WA). Nullarbor is latijn voor 'geen bomen' en is de woestijn in het zuidelijkecentrum van australie tussen Port Augusta en Esperance. Ik had me al bedacht dat het niet verstandig zou zijn om in een woestijn te gaan liften dus ging ik rond de hostels om advertenties te zoeken van andere backpackers die mensen zochten om benzinekosten te delen. Ik vond een auto met 3 duitsers, 1 meisje en twee jongens die ongeveer dezelfde tijd wilden uittrekken voor de trip.

In en rondom Adelaide is het landschap al niet zo groen meer maar hoe verder we naar het westen reden hoe grauwer en saaier het landschap werd. De flora bestond slechts nog uit 'scrub bush' wat een mix van vetplanten is met kleine bladeren die met kunnen doen zonder al te veel water. Op de 2e dag van de rit door de woestijn passeerde we een bord dat zei dat er geen plaatsje zou zijn voor 600 km, wel zouden er 3 roadhouses over die afstand zijn. Toen we in de echte Nullarbor kwamen was er werkelijk helemaal niks meer, het was plat, droog en onbegroeid behalve wat scrub laag bij de grond.
We namen 1 zijweg naar de kust die maar 10 km van de weg vandaan was waar er 60 meter hoge kliffen te zien waren. Onderweg zagen we ook een Blue Tong Lizzard, die weet blijkbaar wel voedsel te vinden daar. Om de 100 tot 180 km passeerde we een verkeersbord die waarschuwde voor kamelen, kangaroes, emu's en wombats voor de volgende 100 km. Bij een van de roadhouses zagen we een Dingo, een Australische wilde hond, ze zien er wat mager uit en zijn als hyena's opzoek naar een prooi in een land zonder bomen.
De weg door de Nullarbor heeft met 146,6 km ook de langste rechte weg van australie die zonder een enkele bocht het saaiste stuk van de dag moet zijn voor de roadtraindrivers. De langste roadtrain die ik zover gezien heb had trouwens maar 3 opleggers maar is al indrukwekkend om te zien.

Op een gegeven moment was er een hek te zien dat eindeloos door de vlakte naar de horizon liep. Aan het hek hing een bordje dat zei dat achter dit hek aboriginal land was en dat je er niet op mocht komen. Na het lezen van dit bordje keek om me heen naar wat er in het aboriginal land was, en ja zoals ik al had beschreven, helemaal niets.
Het is erg verdrietig om te zien hoe aboriginals nu leven. Een millenia oude cultuur zonder drugs of alcohol die verwoest is door de westerse overheersing in de afgelopen 300 jaar. Er zijn weinig aboriginals die zich weten aan te passen, en bijna allemaal kunnen ze niet stoppen met drinken zodra ze een fles aangeraakt hebben. De australische regering geeft wel land terug aan hen maar als je dan midden in de woestijn bent en ziet wat voor land, maakt dat iedereen toch wel een beetje boos. Het is natuurlijk ook een probleem dat niet zomaar opgelost is, maar iedere keer als je een aboriginal ziet, zet het je toch wel aan het denken.
Zo was ik een dag met wat mensen tweedehands banden gaan kopen voor hun auto en toen we in gesprek raakte met de monteur vertelde hij dat hij zijn banden 3 keer verkocht. De nieuwe aan de werkende Australiers, de tweedehands aan de backpackers en de versleten aan de Aboriginals. Dat soort dingen laten je zien wat hun sociale stand is. Aboriginals leven niet samen met Australiers maar onder ze, dat komt door een verschil in cultuur en omdat hun manier van leven niet samengaat met de westerse. Zij leven van de natuur en in de natuur maar putten de natuur niet uit, laten geen sporen achter. Het is een erg mooie manier van leven en ik zou er graag wat meer over te weten willen komen, maar als je niet met ze de bush in gaat kom je niet veel verder dan wat gallereien met aboriginal art. Maar wie weet, misschien ga ik nog wel een dag met ze de bush in..

Na de nullarbor gingen via Norseman naar Esperance. We bleven een nacht in Norseman en kampeerden op een uitkijkpunt waar een mooie zonsondergang over een zoutmeer ons vermaakten tijdens een bierspel. De zoutmeren onderweg naar Esperance waren trouwens ook erg mooi, witte vlaktes met centimeters van enorme zoutkristallen. Esperance is een plaatsje ver weg van alles maar met een prachtige kustlijn. Bij toeval besloten we om naar Le Grand National park te gaan wat een goede keus bleek te zijn. Bij een paradijsachtig mooi strand zetten we onze tenten op, op weg naar de camping moesten we trouwens nog wel een paar keer op de rem voor over de weg springende kangaroes omdat het al donker begon te worden.

Het strand in lucky bay en hellfire beach zijn misschien wel de mooiste stranden die ik zover gezien heb, en dat zegt wat! Het zand was parelwit en het water was met verschillende kleuren blauw zo helder als een zwembad. Echt, neem een kijkje op google als je de tijd hebt.. Ik snorkelde wat rond en dook wat Abalone schelpen op die mooi glinsteren en erg populair zijn.
We bleven 2 dagen in het national park en ik en een van de andere beklommen de Frenchman 's Peak, een steile bergje in een vlakte wat dus ook weer ongelooflijke mooie 360 graden uitzichten oplevert. De kustlijn aan de ene kant en een eindeloze vlakte aan de andere kant, jammer dat jullie er niet bijwaren:).

Vanuit Esperance gingen reden we de Great Ocean Drive, een andere prachtige kustweg met wederom, witte stranden, kliffen en genoeg andere fotogelegenheden. De weg kwam uit bij een Pink Lake, ik dacht dat ik onderhand alle verschillende gekleurde meren gezien had maar blijkbaar zijn er dus ook roze meren. Dit keer veroorzaakt door een organisme dat in zoutconcentraties van 34 procent kan leven en er roze uitziet. Dit zoutmeer had dus nog wel water maar was voor de helft opgedroogd. We liepen met bloten voeten naar het water en het deed nogal pijn omdat de zoutkristallen scherp waren. Uiteindelijk daardoor het roze water ook nooit meer bereikt maar wel mooie kristallen gevonden. Dit hele gebied rondom Esperance is zo mooi maar zo ver weg van alles dat toerisme nog niet echt een rol speelt hier, ik ben benieuwd hoelang dat nog zo blijft..

We kampeerden die avond langs een weggetje in de buurt van wat boerderijen, de andere waren wat nerveus over het feit dat we vrij dicht bij een boerderij waren en zomaar langs de weg, maar ik wist bijna zeker dat het geen probleem kon zijn in australie na al mijn liftontmoetingen. In de ochtend kwam er een auto van de boerderij en hij stopte bij onze tenten, de anderen keken me al boos aan van ja daar zul je krijgen. Ik liep naar de auto en vroeg wat er was, waarop de oude man in de auto vroeg of we wel genoeg eten hadden en of we bij hem langs wilden komen voor een kop koffie als we onze tenten opgepakt hadden. Tja, zo kun je dus ook met elkaar omgaan en hebben 3 wantrouwige duitsers hun lesje ook weer geleerd:)

De volgende stop was het Sterling Ranges National park. Het park bestaat uit een aantal rijen van bergen in een verder plat landschap die ontstaan zijn doordat de tektonische platen tegen elkaar opgeduwd hebben zo'n 200 miljoen jaar geleden. Op een van deze indrukwekkend steile bergwanden heb ik een wandeling gemaakt die ik nooit meer vergeet.
Er was keuze tussen 2 wandelingen, een meer verzorgd pad en minder steil maar schijnbaar ook minder spectaculair, en een onverzorgd, haast ongebruikte steile beklimming met een 360 graden uitzicht naar de top van de twee na hoogste berg van het park. De andere gingen voor de makkelijkere wandeling, maar ik keek er wel weer eens naar uit om rustig op mezelf te zijn en daarbij leek de moeilijke wandeling me ook wat uitdagender.

De wandeling zou 1034 meter stijgen in 2,1 km en op sommige stukken moest ik echt mijn handen gebruiken om hoger op te komen. Terwijl het uitzicht beter en beter werd zag ik opeens een adelaar langs de berg vliegen. Met mijn camera in mijn hand wachtte ik tot ze terug kwamen maar ze kwamen niet veel dichterbij. Net op het moment dat ik weer verder wilde lopen zag ik dat er een slang naar me zat te koekeloeren ongeveer 2 meter van me vandaan. Toen ik foto's van hem maakte en dichterbij kwam gleed hij pijlsnel weg tussen de rotsen. Ik klom door tot aan de top wat een prachtig uitzicht vanuit de top van het midden van het national park gaf.
Ik was de enige daar en was ook niemand tegen komen op de wandeling, dus helemaal alleen op de berg. Terwijl ik op de top zat kwamen de adelaars terug, eerst telde ik er 2 maar uiteindelijk waren er 4. Ze kwamen dichterbij en gingen weer weg maar uiteindelijk bleven er 2 er dichtbij om de top heen circelen. Ik bleef stil zitten en kon ze erg goed zien, een paar keer kwamen ze zo dichtbij dat ik de vleugels kon horen ruisen. Deze machtige vogels die bijna alleen op thermiek in de lucht rond zweven zijn een schitterend gezicht.
Terwijl ik helemaal alleen op de bergtop zit met de adelaars zo dichtbij, in de verte uitzicht op de regen die uit een wolk valt en een prachtig stuk van de wereld om me heen, kan ik niks anders dan genieten. Ik had er wel dagen kunnen zitten, maar na anderhalf uur moest ik toch weer naar beneden want de anderen zaten waarschijnlijk al te wachten.
Op de weg naar beneden zag ik nog een slang van dezelfde soort en heb verder niemand meer ontmoet daar. Jammer dat zo weinig de stap nemen om te genieten van zo'n berg, maar aan de andere kant, als iedereen daar ging wandelen waren de adelaars waarschijnlijk weg en had ik geen slang gezien:).

Het volgende deel van Australie zou het veelbelovende zuidwesten zijn, maar na alles wat ik gezien had rondom Esperance was het niet zo speciaal meer. Wel waren er nog de elephant rocks, wat stenenformaties die verbazingwekkend veel op olifanten leken.
Ook bezochten we de Valley of the Giants, een gebied met enorme bomen tussen de 50 en de 70 meter hoog. We deden nog een treetopwalk, en hoewel het een beter uitzicht was, was het minder leuk omdat we vast kwamen te zitten achter een absurd dikke vrouw.
Toen we 's avonds ergens een weggetje inreden om een kampeerplaats te vinden, zag ik een slang op de weg liggen en trapte dus op de rem. We stapten uit om de slang te bekijken en na hem heel voorzichtig benaderd te hebben, bleek dat zijn hoofd een beetje scheef was en dat er dus waarschijnlijk al een auto overheen was gereden. Een van de duitsers pakte hem op met een tak en legde hem op de auto, terwijl het duitse meisje gek werd in de auto. hahah, naja je snapt wel hoe dat gaat met dooie slangen en vrouwen.

De volgende dag bezochten we nog een boom waar ze pinnen in de zijkant hadden geslagen zodat je er in kon klimmen, het leek wat vreemd dat je dat zomaar kon doen zonder veiligheidsmaatregelen want het was een 52 meter hogen boom en er waren niet eens vangnetten. Toch maar ingeklommen en vanuit de top een mooi uitzichtje, en ik denk dat niet al te veel mensen kunnen zeggen dat ze naar de top van een 52 meter hoge boom zijn geklommen:)

We reden door naar Cape Leewin, het zuidwestelijkste puntje van Australie waar de Indische Oceaan en de south australien bight samenkomen. Verder naar het noorden gingen we naar margareth river waar een hoop wineries zijn en waar je dus gratis wijn kan proeven. Met een persoon als de bob reden we langs zoveel mogelijk wineries om dronken te worden van goede australische wijn. Geen verkeerd dagje dus.
Na anderhalve week met de drie duitsers samengereisd te hebben en me al een tijdje geirriteerd te hebben lijkt het me beter om uit te stappen en verder naar perth te liften, wat nog maar 200km was.
De eerste lift bracht me naar Perth waar het plan was om werk te zoeken en even te blijven hangen, want ik ben namelijk de laatste 7 maanden nergens langer gebleven dan 1 week en heb alleen maar gereisd, gereisd en gereisd. Niks mis mee want ik heb een te goede tijd gehad maar om zeker te maken dat ik genoeg geld heb voor de rest van mijn trip moet ik toch ook even gaan werken.

Meteen de eerste dag dat ik in Perth ben ontmoet ik een Duitste backpacker die goed werk scheen te hebben. Ik kreeg het nummer en de volgende dag was mijn solicitatiegesprek. Mijn derde dag in Perth kon ik beginnen in een betonfabriek met die Duitser (Leo) die een erg aardige gast was. In de fabriek vroegen ze of ik kon lassen wat ik natuurlijk nog nooit gedaan had en dus was mijn antwoord nee. Geen probleem zei mijn supervisor, we zullen het je leren.
De eerste dag begin ik dus met het lassen van ijzerwerken die als versterkingen in betonnen werken gaan. De rest van mijn tijd op het werk staan Leo en ik naast elkaar een beetje weg van de rest van de fabriek samen te lassen. Naast het lassen af en toe wat beton of ijzer slijpen, betonstorten, mallen in elkaar schroeven met enorme bouten, eigenlijk alles wat er gedaan moest worden. De supervisor was ook kei relax en hij leerde me zelfs nog op een vorklift te rijden, dat was dus ook een van mijn taken na mijn eerste week.
Het was een goede tijd om daar samen te lassen, af en toe natuurlijk ook wat andere dingen doen, zoals muntjes aan elkaar lassen en wat we ook maar konden vinden. Het was een 50 uur durende week verspreid over 6 dagen, maar ik verdiende er ook 750 dollar na de belasting wat zo'n 450 euro per week is!

Ik woon hier in Perth in een hostel in het midden van het uitgaansgebied en er is echt iedere avond wel weer wat te doen met al die hostels vol met backpackers om ons heen. Een erg goede tijd van feesten, maar ook werken en voor mezelf zorgen want er zal niemand anders zien die het doet. Hoewel we soms voor elkaar koken zodat niet iedereen elke avond hoeft te koken en dat soort dingen.

Na 3 weken hier in Perth begon ik weer te denken over hoe ik the west coast op kon gaan reizen zonder een tour en de enige twee manieren zou zijn door of te liften of een lift te krijgen van iemand vanuit perth en dan samen te reizen.
Er waren alleen 2 problemen, in perth is iedereen opzoek naar een lift up the coast dus kon ik dat wel vergeten, en liften is ook geen optie want de westkust is amper bewoont en zeker tussen broom en darwin is er helemaal niks behalve natuur en dronken aboriginals dus zou liften niet al te veilig zijn bedacht ik mezelf.

Er is een meid in mijn hostel die ook rond deze tijd naar het noorden wilde gaan en omdat we altijd wel lol hebben dachten we erover om samen te gaan. Zij keek dus naar advertenties van auto's terwijl ik werkte en 's avonds belde ik de nummers af die ze gevonden had. Er bleken 2 goede tussen te zitten.

De ene was iets te duur want ze wilden niet onderhandelen en ja dan koopt joeri natuurlijk niks van je dus gingen we naar de ander.
De verkoper was een japanner die de auto voor een jaar gehad had en hem wilde verkopen voor 1700 dollar. We keken ernaar met wat mensen en het bleek een erg schone moter te zijn die goed klonk. Ook de registration is in Westen Australia wat het verkopen makkelijk maakt in elke staat en tot september dus kheb daar geen problemen mee.
Uiteindelijk afgedingd tot 1325 dollar, dus ongeveer 800 euro. Het is een Nissan Pintara met een 2 liter motor, vrij zuinig dus voor een aussiebak. Hij is alleen maar van 1992 wat erg goed is want bijna alle backpacker auto's zijn van de 80's. Het is een sedan want kheb geen stationwagon nodig, we hebben een tent:) Ik ben er afgelopen week mee naar het werk gereden en het ziet er goed uit. We vertrekken er morgen mee naar het noorden, op naar tropisch gebied!! Zeker wel fijn om weer naar warmer weer te gaan want in Perth is het nu herfst en wordt het dus kouder en kouder.

Het is jammer dat ik Perth moet verlaten maar dat is met zoveel plekken en mensen op mijn reis. Ik zou dat als negatief kunnen zien dat ik steeds weer alles moet verlaten, maar het betekent ook dat er een hoop mooie en goede mensen en plaatsen zijn op de wereld die ik nog lang niet allemaal heb gezien of ontmoet. Het verlaten van een leuke plaats als perth met alle mensen die ik hier heb leren kennen geeft me dus iets waar ik naar uit kan kijken op plekken waar ik nog heen ga, in plaats van alleen maar terugdenken hoe goed het was. Vroeger was alles misschien beter maar de toekomst wordt zeker zo relax:)

De nabije toekomst is ook niet slecht want ik ga nu naar een bar waar ze iedere maandag gratis bier en hotdogs hebben voor backpackers tot 9 uur:)

Groeten en kussen,
Joeri