Fietsend door Beijing

De mensen die me de eerste liften gaven in nederland moesten lachen toen ze hoorden waar ik naar toe ging, maar na 2 maanden ben ik er dan toch, China.

Na een treinrit van 15 uur kwam ik aan bij de grens. In heel de rit van Ulaan Baatar naar de grens was er geen behoorlijk dorp te zien maar zodra je de grens over bent ben je in een Chinese stad. Van het armste aziatische land naar de sterkst groeiende economie van de wereld en dat was te merken ook. Opeens waren er brede goed geasfalteerde wegen met straatlantaarns en hadden de putten deksels. Wat nog wel hetzelfde was waren de auto’s die naar je toeterden en uit hun raampje riepen ’taxi!?’. Ik liep een winkel binnen en het eerste waar ik tegen aan stootte was een doos met kippenpoten in vaccuum plastic zoals ze langhoudbare vleeswaren bij ons ook verpakken. Kippenvleugels bedoel je? Nee echt alleen kippenpoten, verpakt alsof je ze op je brood doet tijdens de lunch. Dat belooft wat voor de rest van het land. Voordat ik de slaapbus naar Beijing nam stapte ik een restaurantje in om nog even wat te eten. Op tv was een film met een chinees sprekende Tom Cruise, en ik dacht dat het bij de Duitsers al vernaaid klonk..

Toen de bus het grensstadje uitreed was aan alles te zien dat China sterk aan het groeien is. Enorme pas geasfalteerde straten met lantaarnpalen waren al aangelegd tot kilometers buiten de stad, klaar om grote appartementenblokken aan te bouwen. Nog een verschil met Mongolie was dat er hier opeens geld was voor kunst. Grote ijzeren kunstwerken stonden op iedere rotonde. Net buiten de stad die midden in de gobi woestijn ligt kwamen we voorbij enorme standbeelden van dinosaurussen in de droge vlakte. Bij de eerste drie vond ik het wel een leuk idee maar toen na een paar kilometer nog steeds ijzere afgietingen van vechtende Tyranosaurus rex paren stonden werd het wel wat overdreven.

Zo´n zes paspoortcontroles verder werd ik die nacht rond 1 uur wakker omdat de lichten in de bus aangingen, ik dacht dat het weer een korte pauze was maar het bleek dat we maarliefst 5 uur te vroeg in Beijing waren aangekomen. In de bus zaten ook twee Engelse jongens en een Engelse en een Amerikaanse meid. We hadden er allemaal op gerekend dat we in de ochtend aan zouden komen dus ja wat doe je dan, midden in de nacht in Beijing. Ik stelde voor dat we misschien onze tenten op konden zetten in een parkje, ze moesten lachen maar toen ik zei dat ik het meende, leek het de meiden toch wel een goed idee. Iedereen was uitgeput van eerst de nachttrein in mongolie en vervolgens de hele avond in de bus dus om nu naar een hostel te gaan zoeken midden in de nacht was ook niet echt een goede optie. We liepen weg van het busstation om te kijken of er een goed parkje was en onderweg passeerden we nog een hotel maar daar gebaarde de receptionist dat het te laat was om in te checken ofzo iets. De Jongens waren nu ook overtuigd dus sliep ik mijn eerste nacht in China in een klein parkje langs de 4e ringweg van Beijing. Waar mijn tent allemaal al niet geweest is de afgelopen 3 jaar:).

De volgende ochtend was er totaal geen probleem dus pakten we de tenten op en liepen naar de metro. Ik ging naar David´s apartement, de spanjaard die ik in west mongolie had ontmoet. Het was spitsuur en met al mijn spullen tussen duizende chinezen in de metro was geen pretje maar Beijing was meteen indrukwekkend. Op ieder subway station worden iedereen zijn tassen gescand alsof je gaat vliegen. De hypermoderne metro, de massa´s mensen en enorme gebouwen met grote schermen waar reclames op te zien zijn. Ook in de metro was er reclame op een slimme manier, ze hadden lichtreclames die op de zelfde snelheid als de trein bewogen in de donkere gangen zodat het leek alsof het stil staat naast de trein en je het gewoon kan lezen. Hier is echt overal reclame, kopen kopen kopen en geen moment voor rust.

David studeert hier Chinees met een studiebeurs en woont op een universiteits campus. Hij studeert hier met veel andere buitenlanders en omdat het jaar pas net begonnen is kennen ze elkaar pas net. Ik loop hier nu al zo´n anderhalve week rond en heb enorm veel mensen leren kennen omdat veel mensen denken dat ik hier ook gewoon studeer. Er zijn veel feestjes en we gaan iedere avond met een grote groep uit eten. Het is een soort van vaste vriendenkring wat wel eens fijn is zo tussen al het reizen door. Iedere avond gaan we naar een ander restaurant om nieuwe dingen te proberen. Een avond aten we Beijing Duck natuurlijk en een andere avond stond er hond op het menu. Je ziet het hier nauwelijks dus we hadden het maar meteen besteld. Veel mensen vinden dit misschien raar of vies omdat het een huisdier is maar ik kan hetzelfde zeggen over mensen die kip eten omdat we natuurlijk altijd kippen hebben gehad thuis:) Het vlees zelf smaakte alleen niet echt geweldig maar het was ook niet erg verkeerd, maar het was wel lekker gekruid..

Beijing, de stad waar vandaan de kleinzoon van Chengis Kahn regeerde over het grootste rijk wat de wereld ooit gekent heeft, telt met 16 miljoen inwoners even veel inwoners als ons land, de smog die daar van komt is extreem. De dag dat ik aankwam was een zonnige dag maar door de smog kon je recht in de zon kijken, die je nog net kon zien als een gouden circel aan de hemel, zonder lichtvlekken op je ogen te krijgen. Van de enorme straten met hoge kantoren en woonflats kan je het einde niet zien en het lijkt alsof alle gebouwen op een kilometer afstand in mist gehuld zijn. Behalve de massa´s auto´s rijden veel mensen hier op fietsen wat veel sfeer geeft aan de stad.

Het voelt hier veilig en de mensen zijn vriendelijk. Als ik met David, hij spreekt een beetje chinees, door de straten loop raken we constant in gesprek met fietsenmakers, fruitverkopers of straat koks. Ook de politie en andere bewaking is altijd erg vriendelijk, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Rusland. Alles wordt overal bewaakt, op straathoeken en onder viaducten staan soms agenten met automatische wapens met bajonet en zelfs dubbelloops shotguns. Bij de ingangen van de universiteitscampussen staan ook politieagenten met helmen en kogelvrije vesten. Behalve de bewaking en het overschot aan overheidspersoneel kun je eigenlijk overal wel zien dat persoon niet duur is hier. In de meeste restaurants werken bijna net zoveel mensen als gasten en in de winkels staan ook altijd een hoop mensen te niksen.

Het eten hier is echt geweldig, zeker vergeleken met Mongolie. Overal zijn straatstandjes en restaurantjes met heerlijke gerechten, van gepofte kastanjes tot gesuikerd fruit en zelfs als je hier je best doet kun je niet meer dan 3 euro uitgeven. ´s Avonds komen er overal straat barbeques met allerlei heerlijke gerechten die pittig gekruid worden. Een stok met vlees of een gebakken inktvis kost bijvoorbeeld zo´n 20 cent. Iedere ochtend haal ik mijn ontbijt bij een straatstandje waar een vrouw binnen twee minuten een heerlijk pannekoek-achtig ding met ei en groenten maakt.

Beijing is echt enorm en lopen om ergens te komen is hier geen optie, taxies kosten iedere keer weer 1 of 2 euro´s en bussen zijn zo onhandig, daarom heb ik na twee dagen een fiets gekocht van een fietsenmaker op straat voor 55 yuan, oftwel 5,5 euro. Het is een oud barrel maar goed genoeg voor mijn tijd in Beijing. Fietsen hier is een ervaring op zich. De enorme straten en het verkeer dat alle kanten op gaat onder een luid getoeter waren in het begin nogal overweldigend, maar het went snel en na 2 dagen was het al alsof ik al heel mijn leven door Beijing fiets. Je moet gewoon goed uit kijken en niet het verkeer in gaan als je moe bent want asociaal rijgedrag is hier gewoon. De chinesen worden ook niet boos als ze worden afgesneden of als er plotseling geremd wordt voor hun, dit is gewoon deel van het verkeer. Hoewel de andere toeristen alleen de gangen van de subway zien kreeg ik een goed beeld van de stad door op de fiets naar Tiananmen square en de verboden stad, het zomer paleis en eigenlijk overal wel heen te gaan.

Ik ben op mijn tweede dag meteen op shopping tour gegaan omdat de kleren die ik mee had genomen oud en versleten waren en ik nieuwe nodig had. Na een nieuwe broek, twee t-shirts, een regenbroek, wat sokken en onderbroeken gekocht te hebben was ik 24 euro kwijt. Ook heb een zwart kashmir pak op maat laten maken voor 60 euro, die ik naar huis ga sturen natuurlijk. Als ik wat meer kleren koop voordat ik china weer verlaat dan verdien ik mijn reis op die manier terug:)

Na een paar dagen kwam ook Bryce eens aankakken vanuit mongolie, hij moest zijn visa nog regelen in Ulaan Baatar en was dus wat later. Een avond ging ik met hem naar een toeristische markt waar allerlei rare beesten worden geserveerd. We aten zijdenrupsen die ik zelf maar smerig vond, gebakken slangen waarvan er een heel lekker was maar een ander maar vies was, gebakken schorpioenen, zeepaardjes, en allerlei andere rupsen en coconnen die allemaal wel lekker smaakten. Er werd ook een tarantula aangeboden maar die hadden we maar overgeslagen. Veel mensen zullen nu wel zitten te gruwelen als ze dit lezen maar zo erg is het echt niet. Het is gewoon anders dan wat je normaal eet, maar wel gewoon eetbaar en vaak ook nog lekker gekruid. Het is wel echt meer voor de toeristen, de normale chinees eet geen schorpioenen, slangen of rupsen iedere dag.

Er is ontzettend veel te zien hier, te veel om allemaal te bezoeken als je er maar anderhalve week bent, maar ik ben natuurlijk wel naar de hoogtepunten gegaan. Met David en wat studiegenoten van hem bezochten we een dag de Lama tempel, de grootste tibetaanse tempel buiten tibet. Met een enorm standbeeld van 40 meter hoog en een hoop wierrook kun je zo maar uren rondlopen zonder in alle losse gebouwen van het complex te zijn geweest. Als de locals naast ons neerknielen en wierrook aansteken voor de verschillende buddha´s is het toch weer een raadsel voor me dat mensen een door de mens gemaakt beeld en boek kunnen aanbidden, maar dat doen ze in het westen natuurlijk ook.

Een dag ging ik met een van de meiden van David's studie naar het zomerpaleis, dit is een enorm park met wat paleizen voor de keizerlijke familie omdat het 's zomers te warm wordt in de verboden stad. Het paleis ligt aan de rand van de stad en je kreeg een beetje het idee dat de lucht daar beter was. We hadden een waterfiets gehuurd om wat bier te drinken op een meer dat uitgegraven is door 100.000 arbeiders een paar honderd jaar terug, ja de chinesen houden er van om dingen groots aan te pakken.


In de rest van de week bezocht ik allerlei dingen zoals het 'birdsnest', dat olympische stadion dat we allemaal wel kennen. Die rare wolkenkrabber van Rem Koolhaas waarvan een van de twee gebouwen een tijdje geleden is uitgebrand, dat was wel raar om te zien, een helemaal zwartgeblakerde wolkenkrabber, volkomen nutteloos nu en als je ziet hoe groot dat gebouw is maar dat je nu op sommige plekken door de afgebrande muren heen kan kijken, krijg je gewoon medelijden met de verzekeraar.


Ik ging natuurlijk ook naar de verboden stad en tiananmen square, dit deed ik met Bryce. Na al die avonturen die we beleefd hadden in de natuur stonden we nu samen in het hart van de hoofdstad van China. Tiananmen square is gewoon een belachelijk groot plein en ook hier werden voordat je op het plein mocht weer al je spullen gescand. Op het midden van het plein staat de Mao Zedong memorial hall waar zijn mausoleum in staat. Dit is een van de drie mausoleums op de wereld, de tweede van mijn reis.


Na voor de derde keer in een half uur je spullen te laten scannen mochten we naar binnen. Er stonden een aantal mannen in uniform rondom een groot bloemenperk in de eerste hal, er hingen borden dat je stil moest zijn en dat je langzaam moest blijven lopen in twee rijen en niet stil mocht gaan staan. In de tweede hal stonden nog meer mannen plechtig rondom een glazen kist, de sfeer was die van een begrafenis maar hier was de overledene al 25 jaar dood. Daar lag ie dan, in een zwart pak onder een vlag met een hamer en sikkel, de marmeren tafel waar de kist op stond had ook een hamer en sikkel en de chinese ster. Zijn hoofd had een beetje een raar kleurtje maar dat typische kapsel heeft ie nog altijd. 'Massmurderer on display' dacht ik bij mezelf maar dat moet je hier niet hardop zeggen..


Ik hoop dat na deze woorden mijn website niet geblokt wordt door de chinese regering. Ze hebben een 30.000 man sterk team dat zoekt naar 'foute' websites en die onder censuur plaatst of gewoon ontoegangelijk maakt. Facebook is hier bijvoorbeeld illegaal en BBC mag alleen aangepast nieuws uitzenden. Een vriend van David vertelde me dat hij een spaanse website zat te lezen over de chinese regering en toen hij de volgende dag naar dezelfde site probeerde te surfen was deze niet meer toegangelijk. Ook de lonely planet van China, Tibet en Taiwan kun je hier niet kopen omdat ze wat kritisch zijn over de regering. Bij alle grote staatsgebouwen zoals het olympisch stadion en op tiananmen square etc wordt heriosche muziek gespeeld door de luidsprekers aan de lantaarnpalen, ook zijn er vaak grote schermen die propaganda achtige filmpjes laten zien van hoe goed china wel niet is en hoe gelukkig iedereen is. Al deze dingen laten je wel zien dat de mensen in dit land alles behalve vrij zijn, overal op straat zie je veel verschillende kleuren uniformen, de regering kijkt hier overal mee..

In een boekenwinkel kwam ik in gesprek met een Chinese die erg goed engels sprak, ook was ze, wat uniek is hier, niet bang om de regering te bekritiseren of toe te geven dat niet alle dingen die mister Mao gedaan heeft goed waren. Ze vertelde dat haar ouders voor de regering hadden gewerkt maar toen ze een twee kind kregen werden ze ontslagen en werd hun pensioen ingetrokken. Ze legde me uit waarom er veel mensen op straat rondlopen met rode sjaaltjes om hun arm met chinese tekens erop. Het zijn mensen die als ´vrijwilliger´ bereid zijn om dingen voor de staat te doen. Het komt er op neer ze niks hoeven doen naast hun gewone werk, behalve voor orde op straat zorgen, maar ze laten zo wel zien dat ze sympathiseren met de regering. De arme regering zegt de 30 miljoen vrijwilligers nodig te hebben omdat anders niet genoeg geld heeft om het land draaiende te houden. Misschien moet het land met het grootste leger ter wereld dan wat minder geld daar in stoppen maar dat zal wel moeilijk gaan met meer dan vijftig etnische minderheden waarvan sommigen met miljoenen zijn..


Maar goed we waren dus op tiananmen, waar wat communistische standbeelden staan van trots kijkende arbeiders zoals er ook zo veel in Rusland waren. Tussen het mausoleum en de beroemde poort van de hemelse vrede staat een paar meter hoog portret van Sun Yat-Sen, de man die de macht had over china en het land verenigde voor de komst van Mao. Boven de poort van de hemelse vrede hangt een meters hoog portret van Mao Zedong, kijkend over tiananmen. We liepen onder Mao door de verboden stad in.


Het is echt een gigantisch complex van gebouwen en pleinen maar er zijn weinig planten en ik vond het maar een beetje kaal. Misschien was het beter toen er honderden bedienden rondliepen in plaats van honderden toeristen. Toch moet het toch wel behoorlijk indrukwekkend zijn geweest voor buitenlandse vorsten of staatsfiguren die een paar eeuwen geleden op bezoek gingen bij de chinese keizerlijke familie. Na een paar uur rondgeslenterd te hebben gingen we naar het park achter de verboden de stad omdat je vanaf daar een mooi uitzicht kon hebben over de stad en tiananmen. Helaas was er die dag te veel smog en konden we het einde van de stad niet eens zien.


Er was nog een ding dat ik moest bezoeken vanuit Beijing en dat was de chinese muur. Ik nam een bus en een taxi naar een dorpje naar een stuk van de muur wat niet zo toeristisch was en deed een 10 km lange wandeling over de muur naar een ander dorp. De muur was echt indrukwekkend, enorm veel wachttorens en gebouwd op echt steile bergruggen. De uitzichten van de muur kronkelend door het landschap waren echt geweldig om te zien. Met zo´n hoge muur vol met soldaten hou je de mongolen wel buiten, maar Chengis Kahn´s eigen worden waren ¨The strength of a wall depends on the courage of those who defend it¨ en dat is natuurlijk ook waar in ruige warrior tijden.


Nu ik een chinese fiets en chinese kleren heb, moest ik alleen nog maar een chinese naam krijgen. De Chinezen hebben allemaal een engelse en een chinese naam en de buitenlandse studenten hebben ook een chinese naam. In een dronken bui had David de naam 'Liuli' voor me bedacht wat een extreme verbastering is van mijn normale naam. Het betekent vloeiend en nu ga ik dus door het leven als Liuli:).


Behalve een fiets, een maatpak, allerlei kleren en een simkaart heb ik nog een ding gekocht, namelijk een motor! Het plan was in nederland al dat ik met een motor door China zou rijden en het ziet er naar uit dat dit ook gaat lukken. De derde dag in Beijing hadden David en ik met een kater mijn fiets gekocht en zijn we rond gaan fietsen en vragen waar er misschien 2e hands motoren te koop waren. Uiteindelijk vonden we een werkplaats waar een prachtige motor stond en toen we de prijs hoorden werd ik helemaal enthousiast. De begin prijs was 2700 Yuan Renminbi, zo'n 270 euro en we hebben dat uiteindelijk afgedingt naar 240. Voor 40 euro meer dan wat ik voor mijn paard betaald had ben ik nu dus de trotse eigenaar van mijn eerste motor! Het is een Chinees merk, Hongyan, wat vrijwel exacte kopies zijn van Taiwanese of Japanse merken.


De motor is 5 jaar oud en ik heb er een ijzeren box op laten maken om wat spullen in te stoppen. Ik heb echt maanden uitgeleefd naar dit moment en ben er echt dolgelukkig mee. Het zal weer net zo worden als in Taiwan (zie berichten van de vorige reis) en dat was echt geweldig. Toen ik in de taxi naar de grote muur zat en door kleine dorpjes reed terwijl er rare vogels rondvlogen en vreemde planten naast de weg stonden, het prachtige landschap om je heen en heerlijke bergweggetjes kreeg ik bijna een verliefde kriebel in mijn buik van enthousiastheid.


Maar behalve de normale risico´s die je overal ter wereld kan hebben zoals de kans op een ongeluk, diefstal of mechanische problemen is er in dit geval nog een. Het is namelijk zo dat het voor buitenlanders zonder resident permit illegaal is om op eigen vervoer door China te rijden. Dit betekent dat ik de kans loop dat ze mijn motor confisceren of dat er iets anders gebeurd als ik gepakt wordt door een humeurige agent. Je kan ook geluk hebben en een aardige agent treffen, dan is er niets aan de hand. Het politiesysteem werkt hier niet zoals bij ons thuis dus straffen en regels blijven vaag. Ik heb de afgelopen maanden natuurlijk veel opgezocht over dit probleem en contact gehad met mensen die hetzelfde hebben gedaan maar er is geen manier om dit probleem te verhelpen. De mensen die dit ook ondernomen hebben hadden geen echte problemen met de politie en vertelden me dat ik het gewoon moest doen als ik het echt wil en dat ik gewoon voorzichtig moet zijn. Na de risico´s serieus te overwegen heb ik besloten om dit avontuur dan ook te ondernemen. Het is absoluut een droom van me want China is zo anders dan andere landen.. Ik hoop dat ik niet al gestopt wordt bij een van de ringwegen van Beijing, maar als dit niet gebeurd ga ik een hele mooie tijd tegemoet. Ik ga niet over de snelwegen rijden maar over de landweggetjes, de eerste reden hiervoor is dat snelwegen overal ter wereld hetzelfde zijn en dat je niks ziet. De tweede rede is dat ze daar niet zo hard rijden en het dus veiliger is. De meeste chinesen dragen geen helm maar ik heb een nieuwe motorhelm gekocht want zo chinees ben ik nou ook weer niet.


Sommige mensen zullen zeggen dat ik dit keer te ver ga en roekeloos ben, (mijn ouders knikken heftig ja als ze dit lezen), en ik weet dat het ook wel een beetje extreem is om als een van de weinige buitenlanders illegaal in China rond te rijden, maar het is echt een droom, ik kan nu niet meer zomaar naar huis gaan zonder dit op zijn minst geprobeerd te hebben, niets kan me nog stoppen om er voor te gaan. Als het goed gaat zal iedereen met veel plezier mijn verhalen lezen over een prachtige tijd met veel geweldige ervaringen, als het minder goed gaat, op wat voor manier dan ook, zullen mensen zeggen dat ik te veel risico heb genomen. Risico´s waar ik overigens lang over nagedacht hebt en bereid ben om ze te nemen.


Na dit betoog moet ik dan ook zeggen dat ik er voor de eerste keer een beetje tegen opkijk om een bericht te plaatsen omdat er ook veel familie, vrienden en collega´s van mijn ouders meelezen die dit misschien te eng vinden en het af zullen keuren. Ik geef met deze website een kijkje in mijn leven voor iedereen die het leuk of interessant vindt, en tegen de mensen die dit geen slim idee vinden zeg ik graag het volgende. Ik doe dit voor niemand dan voor mezelf, niet om indruk op iemand te maken of mensen met mijn blog te vermaken. Natuurlijk geniet ik ervan dat zelfs vreemden met veel interesse mijn reis volgen, maar daar doe ik het niet voor. Ik ben geen rustige jongen die heel zijn leven thuis kan blijven zitten, ik zoek avontuur, adrenaline en mooie ervaringen, ik hou er van om vrij te zijn en dat maakt me gelukkig. Ik doe dit omdat het een droom is die ik niet zomaar meer van me af kan zetten en daarom ga ik er ook helemaal voor!


Vanavond neem ik afscheid van alle mensen hier, David, Bryce en de andere, ik ga ze missen want ik had het hier erg naar mijn zin. 1 oktober is een nationale feestdag voor de chinesen en vanaf dat moment begint hier een van de twee vakanties. Een half miljard chinesen die op vakantie gaan of terug naar familie en er is dus geen bus of treinticket meer te verkrijgen, het is nu dus extra handig dat ik mijn eigen vervoer heb. Het plan is om via de bergen naar het zuiden te rijden in de richting van Xian maar daar over meer, de volgende keer!


Groeten, kussen, Joeri