Illegaal op de motor door china

'Get your motor running, head out on the highway, looking for adventure and whatever comes my way!'

De eerste regels van 'Born To Be Wild' gaan zeker voor me op deze tijd. Sinds mijn vertrek in Beijing heb ik al een kleine 1500 km gereden, maar voordat ik daar over vertel wil ik nogmaals iedereen bedanken voor de reacties, een beetje respons motiveert me om te schrijven, en echt, ik lees ze allemaal zeker tien keer door!

Hoewel er, alleen voor genodigden, grote parades en festiviteiten werden gehouden omdat het 1 oktober 60 jaar geleden was dat Mao Zedong vanaf de poort van de hemelse vrede de volksrepubliek China uitriep, werd het voor mij na een relax laatste avondje met David, Bryce en wat anderen, tijd om Beijing weer eens te verlaten. Dit keer niet liftend, met de trein, bus, boot, fiets of te paard maar zoals ik al in mijn vorige bericht had aangekondigd, met de motor.


Het was een bewolkte dag met wat motregen die er samen met de smog voor zorgden dat je maar een paar honderd meter zicht had. Ik was lichtelijk nerveus om deel te gaan nemen in het chinese verkeer en hoopte vooral zo snel mogelijk Beijing uit te zijn omdat de politie hier strenger schijnt te zijn dan in de rest van het land. Toen ik de rand van de stad naderde doemden er eindeloze aantallen gigantische woonflats en zware industrie op uit de mist. Pas na een uur begonnen de bergen en steeg ik eindelijk uit boven de concrete jungle. Omdat ik niet op een hoofdweg zat was er haast geen verkeer en het wegdek was gloedniuew. De motor deed het geweldig en al snel reed ik tussen de pieken van enorm steile bergen.

Toen ik ik de toppen van de bergen gepasseerd was begon de lange weg naar beneden. Af en toe, als het lekker steil was, zette ik de motor in neutraal om geruisloos naar beneden te kunnen scheuren. Soms ging ik zo kilometers aan een stuk met alleen het geluid van de wind in de helm. Freewheelend door de haarspeldbochten met geweldige uitzichten, en dit was pas de eerste dag..

's Avonds had ik wat eten in een restaurantje en zette mijn tent op naast een maisveld bij een dorp. Je vraagt je misschien af hoe ik communiveer met de locals zonder chinees te spreken. Dit is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, als ik de weg vraag doe ik dat gewoon door de plaats waar ik heen wil aan te wijzen op de kaart. Een restaurant zoeken kan makkelijk met gebarentaal en als ik dan eten wil bestellen kijk ik meestal eerst naar wat de andere gasten zitten te eten en als daar iets lekkers tussen zit wijs ik dat aan. Als er niemand anders is kies ik meestal gewoon willekeurig een van de gerechten in het chinees op het menu, wat meestal wel goed uitpakt. Ik heb ook altijd nog een mandarijns phrasebookje maar omdat bladeren in een boekje vaakt niet echt bemoedigend is voor de conversatie gebruik ik dat pas als ik echt iets specifieks wil weten.

De volgende ochtend kreeg ik de motor niet met de gewone ontsteking gestart omdat het nog koud was en dus moest ik de kickstart gebruiken. In principe is een kickstart niet zo moeilijk maar het was mij met deze motor nog nooit gelukt. De dagen ervoor vroeg ik na een tijdje proberen steeds aan Bryce of iemand anders of hij het even voor me wilde doen als het nodig was. Ik had mezelf voorgenomen om het nog te oefenen voor mijn vertrek maar daar was het niet meer van gekomen. Nu moest ik wel want midden in dat maisveld was er niemand om het aan te vragen. Dus daar stond ik dan, tussen de mais wanhopig puffend op mijn kickstart te stampen. Toen ik na zo'n 20 minuten nog steeds geen resultaat had werd het wel een beetje vervelend maar ik denk altijd dat als je iets echt wil moet je gewoon doorzetten en dat gold ook nu, na in totaal een dik half uur proberen was ik eindelijk onderweg.

Ik vervolgde mijn weg door de bergen en reed nog voorbij wat restanten van de chinese muur. Na een paar uur cruisen en freewheelen begon er een vlakte met zware industrie waarvan vooral weer veel dingen die te maken hadden met de mijnindustrie. Dit was ook weer goed te merken aan het verkeer want binnen de korste keren was de weg veranderd in een stilstaande karavaan van kooltrucks aan beide weghelften. Opzich was dit wel te verwachten want de provincie waar ik nu door heen rijd, Shanxi (35 miljoen inwoners) is met meer dan 3000 mijnen goed voor maarliefst een derde van China's steenkool productie, je kan je wel voorstellen dat dat een hoop is. De file was zonder te overdrijven tientallen kilometers lang maar gelukkig kon ik er met de motor gewoon langs rijden. Het verschijnsel scheen vrij normaal te zijn want er reden verkopers van tijdschriften en snacks tussendoor op motoren.

In China toeteren mensen niet om te zeggen kijk uit, rot op of ga weg maar om te laten weten waar ze zijn op de weg. Dit is ook een van de redenen waarom er zoveel meer getoeterd wordt dan bij ons. Als motorrijder moet je goed laten weten waar je bent op de weg en hoewel ik in het begin nog wat verlegen was omdat je bij ons in Nederland niet te veel onnodig wil toeteren maar rijdend tussen de grote lompe trucks leerde ik het snel en toeter ik vrijwel constant. Soms een paar keer kort en soms hou ik hem een tijdje in. Ik ben goed geintegreerd en toeter nu als een ware proffesional. Gelukkig waren de wegen meestal rustig of leeg zodat ik ook van de rust en het landschap kon genieten.

Na het drukke industriele stuk reed ik weer door dorpjes en landbouw totdat ik links van de weg opeens een stuk of zes mensen zag die een varken aan het slachten waren. Daar moest ik natuurlijk even een kijkje gaan nemen. Ik draaide de motor om en reed terug naar de plaats van delict. Op het eerste moment leek het alsof ze wat chagerijnig waren en absoluut geen zin hadden in bezoekers, dan moet je maar geen varken slachten in je voortuin dacht ik bij mezelf en deed mijn helm af. Toen was alles anders, dit hadden ze niet verwacht, een buitenlander in hun dorp?! Die zien ze hier niet vaak, of waarschijnlijk zagen ze die daar nooit. Ze kregen allemaal een brede lach op hun gezicht en begonnen massa's vragen te stellen. In mijn beste Chinees zei ik dat ik er geen kont van begreep, maakte een paar foto's en bleef even kijken hoe ze met zijn alle een dood varken stonden te wassen.

In de grotere dorpen is de hoofdstraat vaak gevuld met marktkramen en mensen waar het verkeer langzaam doorheen rijd onder een luid getoeter. Soms zien de mensen bij dit soort langzaam rijdend of stilstaand verkeer door het schermpje van mijn helm dat ik blank ben en knikken, lachen of zwaaien dan verrast en opgetogen. Een man die de straat voor me probeerde over te steken terwijl ik stond te wachten achter een vastgelopen vrachtwagen keek van vlakbij door mijn scherm en greep enthousiast de arm van zijn maat vast om zijn vondst te laten zien. Ook als ik rustig mijn noodlesoep of dumplings naar binnen zit te werken in een straatrestaurantje heb ik gemiddeld een publiek van vijf a zes maar soms zijn het er nog veel meer. Bij de uitkijkpunten waar ook chinese toeristen zijn in bijvoorbeeld national parks moet ik vaak met de kinderen of zelfs de hele familie op de foto.

Maar hoewel iedereen super vriendelijk en enthousiast is kreeg ik het op een van de marktjes tijdens het eten toch even benauwd toen er een man in uniform naar me toe kwam. Het rijden op de motor is tenslotte nog steeds illegaal en met mijn helm naast me op de tafel en de vol bepakte motor naast het eetstandje was het duidelijk dat het mijn vervoermiddel was. Met zijn kin omhoog en een serieuze blik keek hij me aan als een man van echte autoriteit. Hij staarde even naar me totdat zijn mondhoeken omlaag gingen en hij langzaam in zijn handen begon te klappen. Ik wist totaal niet wat ik moest denken tot hij stopte met klappen. Hij kreeg een grote lach op zijn gelaat en stak zijn duimen omhoog. De benauwdheid was opslag voorbij, blijkbaar had hij juist respect voor wat ik deed en was hij totaal niet geinteresseerd in mijn documenten. Voor de rest van mijn maaltijd ging hij naast me zitten en deed alsof we beste vrienden waren, ik neem aan dat dat was om indruk te maken op de mensen om ons heen.

Dit was mijn eerste aanvaring met de politie maar per dag passeer ik op zijn minst zo'n drie controleposten waar willekeurige voertuigen van de weg gehaald worden voor een documenten en vracht check. Ik was nog niet uitgekozen totdat ik later die dag bij een post kwam met een slagboom waar ik wel moest stoppen. De auto voor me werd gechecked door wat agenten maar er stonden er nog een paar die niks te doen hadden. De agent bij de slagboom vroeg iets waarop ik mijn schouders ophaalde en gebaarde dat ik het niet begreep. Op dit gebaar haalde ook hij zijn schouders op alsof hij echt even geen zin had om te veel moeite te doen en gebaarde dat ik door kon rijden. De rest van de agenten moesten lachen en zwaaiden toen ze zagen dat ik geen chinees was.

Na deze mooie dag vol nieuwe ervaringen en eerste aanvaringen met de chinese politie reed ik tegen het einde van de middag Wutai Shan binnen, een heilige berg en pelgrimsoord waar in de 6e eeuw AD al 200 tempels waren. Nu zijn er in het kleine plaatsje bij de berg nog maar vijftig maar dat is nog steeds meer dan genoeg voor mij. Na een korte wandeling naar een uitkijkpunt was het enige wat ik nog wilde, eten, douchen en naar bed, die tempels zijn toch overal een beetje hetzelfde. Na de prijs wat afgedingt te hebben bij het inchecken in een hotelletje zei de eigenaar dat de douche om 19.00 klaar zou zijn. Ik dacht dat ze een boiler hadden die nog uit stond ofzo dus knikte ik van ja mij best en ging wat eten halen. Toen ik om kwart over zeven terugkwam gebaarde hij dat ik nu snel moest gaan douchen en ik zag nu ook waarom. Naast mijn kamer zat er een vrouw op het binnenplaatsje een kolenkachel flink op te stoken. Een op kolen verwarmde douche dus.

Ik had het eigenlijk wel kunnen verwachten want vrijwel alles wordt hier op het platteland verwarmd en gekookt op steenkool. Je ruikt de geur goed als de door de dorpen rijd en hoewel het geen frisse lentegeur van pasgemaaid gras of versgebakken brood is, is het nog altijd een stuk beter dan de yakstront van Mongolie:).

De volgende paar dagen waren qua landschap niet zo interessant. Het was voornamelijk vlak en vol met bebouwing, een beetje zoals thuis dus maar dan anders. De dorpen en steden waren aan elkaar geschakeld in een mix van industrie en landbouw. Zoals overal zag ik ook hier weer de meest maffe constructies op allerlei voertuigen voorbij komen. In beijing reden er al veel van die driewieler fietsen met bepakking van twee meter breed bij drie hoog maar hier kwamen soms kleine driewieler vrachtwagens voorbij, zwarte rookwalmen uitstotend, met aan beide kanten zeker een paar meter uitstekende stapels riet, piepschuim, gebruikte autobanden of een of ander goed.

Er reden vrachtwagens volgeladen met ezels, varkens en mensen en er kwam zelfs een scooter met twee mensen voorbij waarvan de een de infuus van de ander omhoog hield. In de dorpen liepen oude kromme mannen en vrouwen bepakt met grote builen gras of mais of manden met appels op hun rug. Behalve de tijdelijke versieringen rode versieringen die overal hangen voor de nationale feestweek van China zijn veel van de huizen in de dorpen beschilderd met grote chinese tekens, ik weet wel dat het gewoon letters zijn maar het ziet er toch heel indrukwekkend uit. Vooral omdat me verteld is dat de meesten van deze letters, teksten en propaganda van de regering zijn. Af en toe kwam ik voorbij verkeersopstoppingen bij ingestortte bruggetjes of wegwerkzaamheden waar je als je met de auto zou zijn niet goed van zou worden. Met de motor was dit geen probleem, heerlijk!

Tussen al deze activiteit en nieuwe indrukken van een andere wereld moest ik natuurlijk mijn weg vinden. Dit was in principe meestal niet zo moeilijk was. Een keer had ik me een beetje verkeken op de grootte van Taihuan, een stad met anderhalf miljoen inwoners. Omdat het in de andere dorpen en steden vaak voldoende was om gewoon de doorgaande weg te volgen om er weer uit te komen dacht ik dit ook te kunnen doen in Taihuan. Binnen de korste keren was ik dan ook verdwaald en daar kwam nog eens bij dat absoluut niemand wist hoe ik naar Pinyao kon rijden, de eerstvolgende stad naar het zuiden. Het was hopeloos, ik had geen gedetailleerde kaart van deze stad, er was geen engelse richtingaanwijzing en na een uurtje alle richtingen in gestuurd te zijn behalve de goede besloot ik het anders aan te pakken. Ik haalde mijn kompas uit mijn tas en hield hoewel ik nog midden in de stad was gewoon het zuiden aan. Dat was immers waar ik heen moest. Eenmaal aan de goede kant van de stad lukte het na een paar keer vragen eindelijk wel om de juiste weg te vinden en dus was ik na twee uur Taihuan weer on the road.

's Avonds lag ik in mijn tent in een appelboomgaard een boekje te lezen toen ik een sms kreeg. Ik had eerder die avond naar wat mensen uit Beijing van Davids studie gesmst hoe het met me ging en waar ik was. Een van de meiden smste me het volgende terug: "I'm sitting in an overcrowded train full of smoking and snorring chinese heading to Datong, must be so much nicer between appletrees.." Niet dat ik nog overtuigd moest worden, maar het was wel een hele leuke bevestiging dat naast het heerlijke gevoel van op motor zitten, het echte chinese leven te zien en mee te maken en de vrijheid om overal naar toe te kunnen gaan waar ik maar wil zonder in de rij te staan of bussen te moeten zoeken, deze manier van reizen toch echt een hele mooie is.

Na de nacht tussen de appelbomen bezocht ik het stadje Pingyao. Het plaatsje is helemaal bewaard gebleven zoals het eeuwen gelden was met stadsmuur, wachttorens en ministraatjes. Hier werd de eerste bank van China gesticht en zijn er tal van eeuwen oude regeringsgebouwen waar de chinese bureaucraten van een paar eeuwen geleden woonden en werkten. Met andere woorden, het stadje barst van de geschiedenis, jammer goenoeg barst het net als alle toeristische attracties hier ook van het binnenlands toerisme en was ik meer dan blij om na een paar uur tussen de fotograferende menigte door te lopen weer op de motor te zitten.

Heel wat kilometers later stopte ik even om op de kaart te kijken. De kwaliteit van de richtingaanwijzing is erg wisselend en om niet te verdwaald te raken moet ik vaak checken of ik nog wel goed zit. Soms zijn er pinyin (met romaanse letters geschreven) namen onder de chinese tekens op de borden. Dan is het makkelijk maar vaak moet ik ook tekentjes vergelijken. Het gaat dan ongeveer zo in mijn hoofd, ah een poppetje met een dakje en een boompje rechts, oh kijk daar heb je dat huisje met dat kruisje weer en die rare letter B, ow nee deze heeft drie pootjes in plaats van twee, zou dat wat uitmaken? In andere woorden, voor mij zijn het gewoon plaatjes waar ik een deel van onthoud en als ik dan iets zie wat er op lijkt check ik of de hele naam klopt. Nu begin ik zelfs al chinese tekens te herkennen, dat is handig want ze staan voor een lettergreep zoals chi, da of net. Ik ken er nu zo'n 4, nog maar enkele tienduizenden te gaan!

Als hoofdlijn volgde ik de weg G108 vanuit Beijing naar Xian en als er dan iets in de buurt was wat ik wilde bezoeken week ik daar natuurlijk vanaf. Op het platteland zijn er zelfs kilometer paaltjes die aangeven hoe ver de G108 al van Beijing was, in de steden was het anders, dan was er vaak geen kilometerpaaltje meer te bekennen, het jammere was dat er ook totaal geen borden waren die aangeven waar de weg naartoe ging. In de grotere steden was het dan ook altijd zoeken. Om even terug te komen waar ik begonnen was, dat was ik nu dus ook aan het doen. Terwijl ik met de kaart op de motor zat zag ik iets verontrustends, het sleuteltje zat niet meer in het contact.. Ja de kwaliteit van die chinese motoren is zo dat ze zelfs rijden zonder het sleuteltje en dat had mijn motor dus ook gedaan, maar voor hoe lang al? Bij de slechte stukken van de weg was hij er waarschijnlijk uitgebutst of getrilt zonder dat ik het gemerkt had maar ik had natuurlijk geen idee waar. Die chinese motoren mogen dan misschien goed kunnen rijden zonder sleuteltje, maar starten gaat niet meer en ik had mijn motor al uitgezet.

Dit keer was ik echt blij dat ik mijn trip voorbereid had en zelfs een reserve sleutel had laten maken in beijing, maar toen ik hem na het doorzoeken van alle vakjes in mijn tas niet kon vinden werd het wel verontrustend. Ik kon mijn motor natuurlijk niet gewoon laten staan terwijl iemand anders misschien het sleuteltje had zien vallen en me gevolgd was, daarbij was zoeken ook nutteloos want dat ding kon kilometers verderop liggen. Uit pure wanhoop begon ik mijn hele tas nog een keer te doorzoeken en op een redelijk debiele plek in mijn backpack vond ik hem dan toch, wat een opluchting.. Toch was het nog steeds een beetje frustrerend want nu moest ik weer een reserve kopie laten maken en dit soort kleine dingen kunnen bijzonder veel tijd kosten in een land waar je de taal niet spreekt. Ik ging maar meteen op zoek voordat ik mijn andere sleutel ook kwijt zou raken en ik mezelf voor mijn kop zou moeten slaan dat ik hem nog niet gekopieerd had.

Rondvragend in winkels en straatstandjes wijzend naar mijn sleutel met eerst een vinger omhoog en dan twee werd ik de stad ronggestuurd tot een vrouw me in keurig engels vroeg of ze me kon helpen. Ik vertelde haar wat het probleem was en bij toeval was er precies om de hoek een plek waar ik ze kon kopieren. Ze liep mee, betaalde het zelfs voor me, (ze liet het me niet weigeren), en vertelde dat ze een lokale engels lerares was op een middelbare school. Ze was echt heel erg enthousiast en verbaasd omdat er blijkbaar nooit buitenlanders in haar stad kwamen, wat een verassing. Ik werd uitgenodigd voor het eten en binnen een mum van tijd zat ik aan tafel met haar ouders, broer, zwagers, buren, bovenburen en collega's van haar broer. Het appartement waar we waren was van haar vader en het was geen slecht onderkomen, gewoon een westers ogend appartement en voor chinese standaarden erg modern.

Tijdens het eten vroegen ze me opeens hoe ik het had geregeld met het Chinese rijbewijs en de registratie. Omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren zei ik met een rare mix van een ingehouden glimlach van trots en een licht schuldgevoel dat ik die niet had omdat het onmogelijk is voor een buitenlander op een toeristen visum. De broer begon luid te praten tegen zijn zus, zij was nog steeds de enige die engels sprak, en zoals bij alle chinesen was het moeilijk te peilen of hij nu eigenlijk boos, opgewonden of blij was of gewoon altijd zo praat dus wachtte ik het gespannen af.

De zus vertaalde dat hij zei dat het erg gevaarlijk was met de politiecontroles, zeker nu het een nationale vakantie was. De politie zou een stuk strenger zijn en vooral motoren controleren omdat zij de oorzaak waren van de meeste ongelukken. Meestal neem ik de tips en de verhalen van de locals met een korreltje zout omdat ze vaak geen goede kijk hebben op de situatie, maar dit keer was het anders. Vlak na dit vertaald te hebben zei ze namelijk opeens, "my brother works for the police you know". Slik, daar zat ik dan met twee politiemensen in een kamer, me nog steeds af vragend wat ze nou eigenlijk vonden van mijn tour zonder rijbewijs. Toen vroeg de broer wat ze in Nederland zouden doen als ze iemand zouden pakken die zonder geldig rijbewijs rondrijd. Mezelf ook afvragend wat ze dan eigenlijk doen in ons land antwoordde ik maar gewoon dat ze dan een boete gaven of zoiets. De broer antwoordde dat ze in China een celstraf van 15 dagen hebben of misschien een boete van 2000 RMB, 200 Euro.

Op dit moment hoopte ik onderhand vurig dat hij nu eindelijk weer eens een teken van vriendschap, een aanbod van eten of drinken, een flauw glimlachje op zijn minst zou geven maar dat kwam nog steeds niet. Het onderwerp veranderde na een korte stilte en na het eten vertelde ik dat ik maar is door moest rijden voordat het donker werd omdat ik nog een plek moest vinden om mijn tent op te zetten en niet te lang in het donker wilde rijden. Zoals verwacht begrepen ze het concept van kamperen absoluut niet dus werd er geheel verassend aangeboden of ik bij haar broer wilde overnachten omdat het gevaarlijk zou zijn om zomaar ergens mijn tent op te zetten. Eerst sputterde ik nog dat ik het iedere nacht doe en dat ik alleen maar aardige mensen blijf ontmoeten omdat ik het liefst niet te lang meer bij de politie wilde zijn. Maar denkend aan een warme douche en een warm bed zag ik vrij snel in dat het eigenlijk helemaal niet zo'n slecht aanbod was, toen de broer mij een grote fles bier en een of ander Chinees sterk drankje aanbood was ik overtuigd. Hij bedoelde het goed en ik accepteerde het aanbod.

Nadat hij me in zijn auto naar zijn huis had gereden met mijn daypack op een kogelvrijvest van de politie in de achterbak zaten we bier te drinken in zijn huis. Hij was getrouwd met de dochter van de exburgemeester van de stad dus het huis was royaal met een eigen slaapkamer met tweepersoonsbed voor mij alleen. De man die naast me zat had de mogelijkheid om me op dat moment 15 dagen in de cel te gooien, maar in plaats daarvan bood hij me eten, een bed en heel wat bier aan. Een warme douche en nog wat bier later viel ik die avond met een grote glimlach in slaap, eerder op die dag stond ik nog verloren langs de kant van de weg naar mijn reservesleuteltje te zoeken en nu zat ik in een voor chinese begrippen villa bier te drinken met de politie, het kan ooit raar lopen.. Dit is ook de rede dat ik nooit echt diep in de put zit als er iets vervelends gebeurd op reis want een paar uur later kan de situatie al weer helemaal anders zijn. De volgende ochtend werd ik nog meegenomen naar een restaurantje wat voor me betaald werd en ik werd op weg geholpen. In deze stad hoef je je geen zorgen te maken voor de politie werd er nog gezegd, maar let goed op in de rest van het land!

Die dag reed ik over de slechste wegen tot nog toe. Er waren al wel af en toe stukken geweest waar ze aan de weg aan het werk waren en waar ik een paar kilometer door het zand moest maar nu was een stuk van 50 kilometer. Dit ging gepaard met wederom zware industrie en mijn handen waren zwart en mijn broek zat onder het zand van tussen de vrachtwagens door rijden in het opwaaiende stof dat de wegen soms gevaarlijk mistig maakten. Ik stak de gele rivier over en kwam tegen het einde van de middag aan bij het Hua Shan national park waar ik mijn tent opzette om de volgende dag een van de bergen in het park te beklimmen.

Ik leef met het zonlicht en sta dan ook iedere dag op rond 5.30 in de ochtend en als logisch gevolg ben ik harstikke moe rond 21.00 en ga dan ook naar bed. De zon gaat onder rond zeven uur en rijden is dan veel te gevaarlijk omdat veel van de de weggebruikers geen licht hebben, ook de vrachtwagens en de bussen niet.. Daarbij zie je ook niks als het donker is en ik ben tenslotte helemaal naar China gekomen om het allemaal te zien. Die avond lag ik dus al te slapen rond half elf toen er opeens chinese stemmen rond te tent waren. Ik kampeerde helemaal achter op een heuvel dus had dat niet verwacht en mijn eerste gedachte was dat het misschien dieven voor de motor waren maar omdat ze nogal luid waren liet ik dat al snel varen.

Ik opende de tent, en zag twee mannen in normale kleding en een agent. Omdat ik hun intentie niet wist en om problemen te voorkomen begon ik met mijn acteerwerk om ze in een goed humeur te krijgen. Met een big smile van een of andere onnozele kwam ik uit de tent en zei 'Ni Hao!'. Dat maakte ze al een beetje aan het lachen en het leken niet de meest verkeerde gasten. Ik zei dat ik hun chinese vragen niet begreep en reageerde uiteindelijk langzaam op de vraag 'pasport?'. Hoe moeizamer het gaat voor hun hoe minder interesse ze zouden hebben om me voor andere documenten te vragen was de redenatie. Na een tijdje zoeken vond ik mijn paspoort en gaf het aan de politieman. Ze wezen naar de motor en vroegen of die van mij was, ik zei trots ja en maakte een debiel broem broem geluid terwijl ik deed alsof ik gas gaf in de lucht. Ze gaven me het paspoort terug, en nadat ik ze vertelde dat ik morgen de berg op ging lopen was het onderhand allemaal wel goed en lieten ze me weer alleen.

Blij dat het al weer goed afgelopen was lag ik in mijn tent nog even na te denken voordat ik weer in slaap viel. Mocht ik de keuze hebben, zou ik dan kiezen voor die 15 dagen in de cel, of die boete. Natuurlijk was de boete maar een schijntje, maar 15 dagen in een chinese cel zou eerlijk gezegd ook een ervaring zijn die je nooit zou vergeten en niet makkelijk weer mee zou maken, daarbij zou ik daar misschien nog wat interessante mensen kunnen leren kennen. Een beetje netwerken op zijn tijd kan nooit kwaad toch;).

De volgende dag was ik klaar om de berg te beklimmen maar toen ik eenmaal aan het lopen kwam het totaal niet overeen met wat ik erover gelezen had. Er was geen piek die ik kon beklimmen en de uitzichten waren ook maar mager. Er waren wel heel veel chinesen die het stuk voor stuk erg leuk vonden om 'hello' te zeggen wat mij als aardige buitenlander er toe verplichtte om tienduizend keer te glimlachen en Ni Hao te zeggen waarna er een luid gegiegel of gelach opsteeg achter me. Na de wandeling reed ik door naar de stad Xi'an waar ik er achter kwam dat ik in het verkeerde national park was geweest. Het park waar ik naar zocht heette Hua Shan national park en het park waar ik was geweest was het Shou Hua Shan national park. Ik had dit verschil wel opgemerkt toen ik aankwam maar had niet verwacht dat er twee national parks 20 km van elkaar vandaan waren met vrijwel dezelfde naam. Tja dat is het nadeel van rondreizen in een land waar je de taal niet kan lezen of spreken, maar ook dat hoort erbij.

Mijn domme actie van eerder die dag maakte ik goed door bier te gaan drinken met wat engelsen van het hostel in Xi'an. Het waren heel gezellige gasten en de volgende dag bezocht ik met hun ook het beroemde Terracotta leger. De duizenden levensgrootte standbeelden staan in rijen opgesteld in de originele plaats van opgraving in een gigantische hal. Er zijn drie verschillende ruimtes waar een heel leger als een soort schat voor 2000 jaar stond te waken over het graf van keizer Qin Shi Huang. Er zijn beelden van levensgrote paarden met wagens en er was zelfs een speciaal officierskwartier voor het leger van klei. Behalve het grootte aantal was het ook indrukwekkend dat van de bijna 8000 soldaten er geen twee zijn met hetzelfde gezicht. Ze hadden houten wapens vast toen ze nog nieuw waren die nu natuurlijk al lang weggerot zijn, door de houding van de lege handen waar de wapens in hadden gezeten leek het nu meer op een leger van duimworstelaars dat klaar was voor actie. Het was alles bij elkaar best wel indrukwekkend om te zien, de keizer gaf het bevel voor de bouw al 30 jaar voor dat hij de pijp uit ging en is dus praktisch de helft van zijn leven bezig geweest met zijn dood, het zal je hobby maar zijn..

Nu ben ik dus in Xi'an, 4,5 miljoen inwoners, ooit de hoofdstad van china en het begin van de zijderoute. Het centrum van de stad is nog omringd met de oude stadmuren van 14 meter hoog. Hoewel ik altijd met veel plezier contact heb met het overgrote deel van de mensen hierkomt in de stad de chinese cultuur soms op een andere manier naar voren. De rijken die neerbuigend met andere chinesen omgaan omdat ze geld hebben en het 'gemaakt' hebben. Je ziet in kleine restaurantjes en bijvoorbeeld kapsalons (ik heb me hier laten knippen en scheren met zo'n mes zoals ze hebben in oude films) dat de leidinggevenden de werknemers lager in rang vaak lomp aanspreken en bevelen.

's Ochtends zie je voor de winkels en zaken dat de werknemers in legerachtige taferelen op straat naast elkaar in rijen staan opgesteld te luisteren naar wat een of andere manager te zeggen heeft. Ze doen dan ook wat yoga of tai chi achtige bewegingen om ontspannen en vol energie aan het werk te kunnen. Het is een cultuur van gezag en autoriteit, niet bepaald de dingen waar ik veel waarde aan hecht. Ook komt arrogantie en asociaal gedrag hier met de grootte van de portefeuille. Als laatste is er nog een ding wat echt verschrikkelijk is in china, namelijk in de rij staan. Er is er altijd wel weer een die doet alsof je er niet bent en brutaal en kinderachtig voor je gaat staan, achja, gewoon blijven glimlachen, ik heb de tijd.

De dag na het terracotta leger kon ik het niet laten om alsnog terug te gaan naar het echte Hua Shan national park dat zo veel belovend zou zijn. Eenmaal aangekomen was het zoals verwacht behoorlijk druk en waren er zoals bij alle grote wandelingen en bergbeklimmingen in china trappen helemaal naar de toppen van de bergen. Het weer was jammer genoeg niet zo goed als twee dagen ervoor maar het was als nog belonend om de duizenden treden te bestijgen, weer tienduizend keer Ni Hao te zeggen en op tientalle foto's te gaan toen ik samen met honderden chinesen van het uitzicht over de steile pieken kon genieten.



Op een zijroute van een van de pieken was er een gewaagd pad langs een steile rots naar een woonplaats van een kungfu held uit de legende. De route bestond uit krakkemikkige planken vast gemaakt aan een rots door ingeboorde ijzeren staven waar je over heen moest lopen en een ketting waar je je aan vast kon houden. Onder je ging het zo'n 300 meter recht naar beneden. Dit wandelingetje was erg leuk om te doen en hoewel je wel gezekerd werd, was het best extreem. Op een van de toppen had ik drie studenten ontmoet die hun engels wilden oefenen door met me te praten, ze reageerde net als alle chinesen tot nu toe een beetje ongemakkelijk toen ik zei Wo jiao Liuli, oftewel ik heet Liuli.

De meeste mensen zeggen, uuh nee dat is geen chinese naam, en een iemand vertelde me zelfs dat het een beetje lijkt op een deel van het woord voor busstation. Het leek er op dat de naam die david met zijn dronken hoofd voor me bedacht had dus toch niet zo vloeiend was als wat het zou betekenen. De studenten op de berg hadden tijdens het wandelen dan ook een andere naam voor me bedacht, namelijk Tabau. Het is dus niet langer Liuli maar Tabau en dit zou iets van vriendelijk betekenen ofzo maar dat was me niet helemaal duidelijk. Het werkt in ieder geval goed nu ik me voorstel met mijn nieuwe naam. Ze deelden ook mijn passie om bergen op en af rennen en dus sprinten we langs de file van toeristen samen de berg af. Het was een mooie dag, toch wel blij dat ik alsnog terug was gegaan.



Tijdens de eerste nacht van deze reis sliep ik in een bos in Polen en ben ik gebeten door een teek, die heb ik er toen uitgehaald in vilnius en sinds die tijd had ik een rood bultje. Nu pas, zo'n twee en halve maand later lijkt het er opeens op dat ik een grotere kring om dat bultje heb gekregen wat duid op de ziekte van lyme. Behoorlijk irritant want zoals zoveel dingen is dat moeilijk uit te leggen aan de chinesen. Ik ben hier naar een ziekenhuis gegaan waar ze engels sprekende doktoren zouden hebben, maar hun engels bleek niet veel beter dan de mijne toen ik 6 was. Ik weet niet zeker of ze snapte dat het een tekenbeet was en uiteindelijk is het gediagnostiseerd als dermatitis en heb ik daar een hoop medicijnen voor mee gekregen. Ik vind mijn eigen diagnose iets geloofwaardiger en ga die medicijnen dus ook niet slikken. Met de hulp van mijn broer, jazeker de apotheker, heb ik de hopelijk juiste antibiotica kunnen vinden en ga die dus nu maar is proberen. Moraal van het verhaal: Kamperen in europa is gevaarlijker dan met de trein door Rusland, op een paard door Mongolie of op de motor door China!:)


Toen ik dit bericht zelf terug zat te lezen nadat ik het geschreven had viel me op dat het lijkt alsof een groot deel van de trip op de motor tot nu toe is gegaan over problemen ontwijken met de politie. Toch is dit niet zo, de paar momenten die ik heb beschreven waren korte momenten van spanning in verder prachtige dagen van cruisen door de chinese natuur en samenleving. Ik maak me ook niet echt zorgen meer over de politie, mensen zijn beinvloedbaar en daar zal ik ook zeker mijn uiterste best voor doen mocht het nodig zijn. Het gebied waar ik nu heen ga is meer afgelegen en zal qua verkeer rustiger zijn en meer spectaculaire natuur bieden.

De olie is ververst, de remmen bijgesteld en mijn haren zijn gewassen. Ik ben klaar om een kijkje te nemen hoe het is om tussen de zes en zevenduizend meter hoge bergen bij de grenzen van tibet rond te rijden, maar daarover meer, de volgende keer!



Groeten, Joeri!