Treinen, drinken en geitenkoppen

Hallo allemaal!

Ik zit inmiddels in Mongolie wat echt een andere wereld is maar ik zal eerst vertellen hoe ik hier gekomen ben. Het bericht is wel erg lang want ik heb een hoop gedaan, gezien en meegemaakt maar niemand is verplicht om dit te lezen natuurlijk. De vorige keer was er wat mis gegaan met de foto’s, deze keer heb ik ze wel geupload en als de foto’s op deze site niet genoeg zijn kun je op deze link klikken voor wat meer: http://s621.photobucket.com/albums/tt297/Joeriopreis/?action=tageditmany


De treinreis

Nadat ik mijn vorige bericht gepost had was ik nog even naar het rode plein gegaan om het mausoleum van lenin te bekijken maar daar stond zo'n lange rij dat ik besloot dat maar op de terugweg in januari te doen. Op naar de trein, 4 dagen van Moskou naar Irkutsk. Ik had een kaartje voor de zogenaamde 'platzkart' oftewel een 3e klasse wagon. Het is het goedkoopste ticket en er zitten 56 mensen in een wagon waar er een soort van hokken zijn gemaakt met 4 plaatsen, dan een gangpad en dan nog twee plaatsen aan de andere kant van het gangpad. Het gangpad verbind alle ruimtes. Een wagon heeft twee wc's maar geen douche. Er is een waterkoker waar je kokend water kan pakken voor instant noodles en dat soort dingen.

In zo'n trein kun je behoorlijk pech hebben met je reisgezelschap want de plaatsen staan vast op je ticket en je weet dus niet bij wat voor mensen je komt te zitten. Zo kan het zijn dat je 4 dagen bij drie chagerijnige oude russen komt te zitten, of bij drie mongoolse handelaren die heel de dag drinken terwijl ze hun kippen en vissen vakkunding afkluiven, of bij een huilende baby met een naar zweetvoeten stinkende man en een te jonge moeder. Je kan ook geluk hebben en bij drie 19-jarige meisjes uit siberie komen te zitten, dat laatste had ik dus:)

Mijn reis was echt superrelax en die meiden waren echt heel gezellig, ze hebben mij aardig wat russisch bijgebracht en ik heb hun heel wat engels geleerd. De gewoonte is om 's avonds wat wodka te drinken en overdag kip te eten dus dat deden we ook. De wagonconductrice, iedere wagon heeft er een, ze maakt schoon waarschuwt als mensen er uit moeten en verkoopt wat bier en wodka, dronk soms ook met ons mee. Dit keer werd ik Joera genoemd, (waarom het nu niet Joerka was, is me nog steeds niet helemaal duidelijk). De stemming zat er goed in ookal was er nogal een taalbarriere. Ondertussen kun je lekker naar buiten kijken en zien hoe het landschap langzaam veranderd en hoe de dorpjes steeds armzaliger en een grotere rotzooi worden. Om de zoveel uur stopten we voor zo'n 20 minuten op een stationnetje waar de locals dan fruit, water, bier, wodka en andere dingen verkochten. Ik denk dat ik dan ook wel 3 kilo frambozen op heb de hele trip. Wat me opviel is dat het allemaal nog niet zo leeg was als ik had verwacht. In westrusland is dat natuurlijk wel logisch maar als je eenmaal voorbij Kazachstan bent en in door ooststiberie rijd had ik toch minder kleine dorpjes en bewerkt land verwacht. Er waren wel stukken dat je een hele tijd niks zag behalve taiga en uitgestrekte grassige heuvels, maar dan kwam er toch altijd wel weer een stad of dorp. Nou kun je 's nachts natuurlijk niet naar buiten kijken en langs een spoorlijn is het gunstiger om te wonen dan helemaal in de middle of nowhere maar we hebben de wereld toch aardig goed gekoloniseerd. Het is niet zo dat heel siberie leeg is en je kan ook makkelijk met een auto naar het oosten van rusland.

Je moet je voorstellen hoe ontspannend het is om in zo'n trein te zitten en te weten dat je de komende vier dagen niet veel meer kan doen dan een beetje ouwehoeren, wat spelletjes doen, lezen, muziek luisteren, naar buiten staren vanuit je bed en slapen. Het was voor mij echt net een cruiseschip en het hoeft ook echt niet luxer of met minder mensen in de wagon. Misschien wel makkelijk praten want ik had wel goed reisgezelschap. De drie meiden kwamen uit Krasnoyarsk, een stad in siberie waar we naar drie dagen aankwamen. Als je reist moet je constant afscheid nemen maar toch was het deze keer niet makkelijk, ik had toch wel een bijzondere band met ze opgebouwd door zo lang bij elkaar in de trein te zitten. In krasnoyarsk werden ze vervangen door drie chinese gasten van mijn leeftijd, die danwel geen engels spraken maar me wel goed konden helpen met mijn chinees. Aan het einde wordt je toch wel een beetje moe van de trein omdat je steeds redelijk korte nachten hebt en je slaapritme helemaal vernaaid wordt. Dit komt ook omdat de tijdzone steeds een uurtje opschuift zodat je op een gegeven moment op je klok kijkt en 20.00 uur ziet terwijl het al donker is en dus eigenlijk 1 uur 's nachts, want het verschil van Irkutsk en moskou is 5 uur.


Ol'khon eiland

Eenmaal in Irkutsk aangekomen merk je echt dat je net bijna de hele wereld over bent gestoken want je ziet en ruikt aan alles dat dit niet meer het westen is. Hier rijden meer Volga's en Lada's (russische auto's) dan dat ik tot nog toe gezien had en roetfilters en goede uitlaten hebben ze hier nog niet uitgevonden. De stad ligt aan de Angara river wat de enige uitlaatklep is van het gigantische baikalmeer. Behalve wat oude houten huizen die bijna op instorten staan is er hier niet zo veel te zien en omdat niemand had geantwoord op mijn couchsurfverzoeken heb ik hier voor de eerste keer deze reis een hostel genomen. In het hostel waren meer couchsurfers die niemand hadden kunnen vinden.

Na een nachtje in een bed gelegen te hebben dat niet met 90 km per uur over de rails schoot nam ik een minibus naar Ol'khon eiland, een ritje van 8 uur naar een prachtig eiland in het baikal meer. Ongeveer 100 km van irkutsk vandaan hield de verharde weg op en liet het echte siberie zich zien. We passeerde kleine dorpjes waar de huisjes van hout waren met golfplaten daken en kleine raampjes om de warmte vast te houden in de strenge winters. We hobbelde voort over de stoffige weg en zagen wat paarden over de kale uitgestrekte heuvels om ons heen rennen.

Na een korte ferrytocht kwamen we aan op het eiland dat 70 km lang is, 20 km breed en een heilige plek voor de boerjaten, een lokale bevolkingsgroep. Het baikal meer, wat waarschijnlijk wel bekend in de oren klinkt, is niet alleen het diepste meer van de wereld, maar ook het grootste zoetwaterreservoir van de wereld. Er leven hier vissen en zeehonden die nergens anders voorkomen. Het water is zo helder dat je het kon drinken.
Er is een klein dorpje op het eiland waar de meeste toeristen slapen maar ik had iets verderop mijn tent opgezet aan het strand tussen de vakantievierende russen. ’s Avonds was ik naar een rots gelopen met een prachtig uitzicht waar ik wat andere mensen had leren kennen tewijl we naar de zonsondergang zaten te kijken. Even later zaten we met zijn allen aan het bier rondom een kampvuur worstjes te braden; twee weken op pad en je zit te kamperen aan de andere kant van de wereld.
De volgende ochtend kroop ik uit mijn tent, nam een duik om mijn kater wat weg te werken en liep naar het dorpje om een mountainbike te huren. Ik had besloten om die dag helemaal naar het noordelijkste puntje te fietsen waar een prachtig uitkijkpunt scheen te zijn en omdat ik geen zat om mijn tent mee te sjouwen zou ik die dag ook weer terug moeten. Op het eiland waren alleen 4wd wegen en de weg ging over eindeloze heuvels naar beneden en weer naar boven. Het pad was in het midden van het eiland wat me een geweldig uitzicht gaf terwijl over de rollende heuvels, de kliffen en het meer. Het was net alsof ik terug was in Nieuw Zeeland. De hemel was strakblauw en de zon branden op mijn rug. Het voelde goed om na de hele week stil gezeten te hebben me echt eens helemaal uit te sloven en de stilte van het landschap was erg belonend.

Toen er een paar uur verstreken waren en ik net boven op een heuvel kwam na een enorme klim in een bos over een zanderig pad, stond er een 4wd met wat russen in het weiland. Ze riepen iets naar me en ik riep terug of ze engels spraken, wat ze niet deden maar ze wenkten dat ik maar is even moest komen. Toen ik bij de auto aan kwam stond een man meteen klaar met een fles wijn en een fles wodka en gebaarde welke ik wilde drinken. Ik koos voor de wijn want ik had nog een flinke tocht voor de boeg en het was aardig warm. Terwijl shotglaasjes (ze slaan kleine glaasjes wijn in een keer achterover) werden ingeschonken werd me fruit, boterhammen met dikke plakken ham en ander voedsel in mijn handen gestopt. Ze aten en dronken sneller dan ik bij kon houden en dat komt niet zo vaak voor, de gastvrijheid was enorm en ik moest op een gegeven moment echt gebaren dat ik verder moest fietsen of ik zou ladder zat worden. Dit was mijn eerste echte kennismaking met de drinkgewoontes en de gastvrijheid van de russen, later zullen er nog veel meer volgen.

Een beetje licht in het hoofd vervolgde ik mijn weg en kwam uiteindelijk na 7 uur fietsen op het uitkijktpunt aan. De route was al erg mooi maar dit uitkijktpunt was de moeite zeker waard. Het was een hoge klif op het puntje van het eiland waarvan je het meer bijna overal om je heen kon zien. Het is zo groot dat je het einde niet kan zien en als het een beetje waait heeft golven als een zee. Het was raar om voor te stellen dat dit allemaal zoet water was. Een nog gekker idee is dat dit hele meer bedekt wordt door een meter dikke ijslaag in de winter en dat mensen er dan met hun auto’s overheen rijden. Maar dat krijg ik allemaal nog te zien in december/januari.
Na een uurtje uitgerust te hebben begon ik aan de lange weg terug maar dit was wel makkelijker omdat het nu meer naar beneden was. Toen ik terug kwam was ik helemaal kapot, ik had alles bij elkaar zo’n 90 km gefietst waarvan ik sommige stukken mijn fiets door het losse zand moest slepen. Toen de verhuurder me vroeg waar ik was geweest en ik zei dat ik naar het noordelijkste puntje was gefietst geloofde hij me niet en moest ik mijn foto’s laten zien om het te bewijzen, hoewel die het niet leuk vond voor zijn fiets had ie er toch wel respect voor.


Drinken in het Knechsel van Siberie

De volgende dag terug met de minibus naar Irkutsk en vervolgens met de trein naar Baikalsk, een klein dorpje aan het zuiden van het meer. Dit kleine dorpje, zelfs maar half bekent bij de in de buurt wonende russen en zelden tot nooit aangedaan door toeristen, zou het beginpunt zijn van een mooie tweedaagse hike in de bergen met uitzicht op het meer. Door naar dit dorp te gaan zou ik twee vliegen in een klap slaan want behalve de mooie hike gaf het me ook de mogelijkheid om een kijkje te nemen in een door toerisme nog onaangetast siberisch dorp. Hoe niet-toeristisch het echt was bleek al toen ik de trein uitstapte.

De transsiberie express stopt op veel kleine tussenstations voor maar 1 of 2 minuten en de passagiers mogen dan niet de trein uit. De deuren van de wagons gaan dan wel open en op het station verdringen de oude siberische vrouwen met verweerde gezichten zich om de mensen in het gangpad nog wat fruit of andere dingen te verkopen. Toen de trein stopte in Baikalsk en ik het trapje van de wagon afdaalde met mijn backpack, werd ik tegen alle verwachtingen in niet belaagd door alle verkopers; ze dachten dat ik een rus was, zo weinig toeristen komen er dus daar. De trein reed vrijwel meteen weer verder en ik droop samen met de verkopers af naar de centrale dorpstraat. Deze straat was net als de rest van de straten gevuld met enorme kuilen en verder niet veel speciaals behalve dat er 1 winkel/cafe was. De huizen in het dorp waren bijna allemaal van hout met golfplaten daken, de ramen zijn klein om de warmte vast te houden en ze hebben allemaal een moestuintje. De meeste hebben ook een autowrak voor of achter het huis staan.

Ik ging even naar het winkeltje om eten voor de lange wandeltocht in te slaan en toen ik mijn mond open deed keken de mensen me maar raar aan, een buitenlander in het dorp. Toen ik klaar was ging ik nog even op een bankje zitten buiten het cafe om even wat te lezen en te schrijven. Na een tiental minuten kwamen er twee mannen en een kindje aan de tafel naast me zitten en ik werd meteen aangesproken. Ze wisten niet dat ik niet russisch was dus zei ik ‘ya nyi pani mayu’, oftwel ‘ik begrijp het niet’. Ze waren meteen laaiend enthousiast en door de net gekochtte fles wodka op tafel te slaan en een wuivend handgebaar werd ik uitgenodigd om er bij te komen zitten. Ik pakte mijn russische taal boekje erbij en zo probeerde we een beetje een gesprek te hebben. Ondertussen kon ik uit pure beleefdheid natuurlijk niet weigeren om een paar shotjes wodka mee te drinken en voor dat ik het door had was de fles leeg. Ze wilden nog een nieuwe fles halen maar ik gebaarde dat ik ging beginnen aan mijn wandeltocht zodat ik mijn tent op een mooie plek op kon zetten.

Al lopend werd het bos steeds dikker en de bebouwing steeds minder. Het was mooi om over een pad te lopen met af en toe een huisje met moestuin en rookpluim uit de keuken te passeren. Aan de rand van het dorp passeerde ik ook een rookpluim maar die rook bleek wat minder romantisch want het was een brandende vuilnisbelt, tja de russen geven nou eenmaal niet zoveel om hun natuur, ze hebben er toch genoeg van. Net voorbij de vuilnisbelt hield het pad en begon de echte taiga. Ik wist niet waar de wandeltocht die ik zocht precies was omdat ik er alleen maar wat over had gelezen op het internet. Mijn redenatie was dat als ik gewoon de heuvel op zou lopen ik vanzelf wel een pad tegen zou komen want deze mensen woonden hier al lang en er zouden dus ook wel paden door het bos zijn. Ik brak een lange stok af waar ik constant mee voor me uitzwaaide terwijl ik door het bos liep om de enorme kruisspinnen op ooghoogte weg te halen.
Zolang ik de heuvel op zou lopen zou het makkelijk zijn om de weg terug te vinden naar het dorp maar dat was niet nodig want na een half uurtje kwam ik al op een mooi pad terecht. Nou wist ik natuurlijk niet waar het heen ging maar als ik koers hield naar de top van de berg zou ik er vanzelf wel komen. Dit viel een beetje tegen want het pad hield al snel op. Toen ik een ander pad had gevonden hield het ook al weer snel op of eindigde het in een snelstromende rivier. Het gebied waar ik doorheen liep was prachtig maar het was toch een beetje demotiverend om steeds naar een pad te moeten zoeken.

Misschien kwam het door het gewicht van mijn backpack, misschien door alle muggen, misschien omdat ik niet eens wist waar het pad was maar waarschijnlijk kwam het toch door de wodka van eerder op de dag dat ik besloot om terug te keren naar het dorp om mijn daar mijn tent op te zetten aan het strand van het baikalmeer. Het was namelijk een prachtige plek en dit gaf me de kans om de locals echt te leren kennen. Toen ik een paar uur later voor mijn tent aan het water zat kwamen er twee mannen aangelopen. Een kende ik al want die had zich een paar uur eerder al voorgesteld op het strand en de ander was duidelijk dronken.
Het duurde niet lang of ik werd uitgenodigd naar het cafe van het dorp waar het drinken begon. De fles wodka op tafel, bier erbij om het mee weg te spoelen en allerlei soorten eten want je drinkt hier niet zonder te eten. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom veel russen heel de dag door kunnen drinken omdat ze er ook heel de dag bij eten. In het cafe, een soort noodlokaal met tl-verlichting en plastic meubilair werd ik aan iedereen voorgesteld en binnen de korste keren kwamen de vragen van alle kanten. Er waren er twee die een beetje engels spraken en die hadden het druk. Er werd goed veel gedronken en het was erg gezellig, het hele dorp wilde met me armworstelen en nederland-rusland werd herhaald. Dit keer won nederland de eerste drie keer maar zij kwamen steeds met een andere arm en ik moest het steeds met dezelfde doen. De eerste drie keer waren ook mensen van mijn leeftijd maar daarna kwamen die echte siberische beren die al heel hun leven op het land of aan de treinrails werken. Het was toen snel met me gedaan en het was vooral nog om de russische trots te herstellen;).

Aan het eind van avond werd ik meegevraagd door een van de twee mannen die me hier mee naar toe hadden genomen om in zijn huis te slapen ipv in mijn tent. Ik ging mee want het was echt een aardige gast maar ik begreep het niet helemaal toen we over de spoorrails naar ‘huis’ liepen. Het werd al snel duidelijk dat zijn huis een gestrandde trein was, precies zo een als waar ik al vier dagen in had gezeten, best wel comfortabel dus. Er woonden nog veel meer mensen maar door al de wodka sliepen we al snel.
De volgende dag liep ik door het dorp en er werd van alle kanten naar me geroepen, getoeterd en gezwaaid door mensen die ik niet meer uit elkaar kon houden. Tegen de avond zat ik weer bij mijn tent toen er weer twee mannen aan kwamen lopen. Deze twee zagen er nogal gaar uit, maar dit maakte me niet echt nerveus want de meeste russen zien er hier gaar uit, in de zin van een ongewassen kleren bestaande uit een adidas trainingsbroek met wat gaten er in, een wit hemd, kort of geen haar en bijna allemaal met een flink litteken in hun gezicht om wat voor rede dan ook. Toch waren alle russen die ik tot noch toe ontmoet had de vriendelijkheid al zelve hoewel ze wel allemaal enorme macho’s zijn.
De mannen kwamen een praatje met me maken en waren best vriendelijk, net als alle russen dachten ze wel dat als je meer en harder russisch praat tegen een buitenlander dat hij het wel begrijpt en ik was een beetje moe dus dat was wel extra vermoeiend. Ze hadden me overgehaald om mee te gaan naar een mooi plekje verderop in het bos waar hun auto een vriendin was. Toen we daar waren was het eerst nog best gezellig en ik had zelfs nog een foto van ze gemaakt. De ellende begon toen ze vroegen of ik nog alcohol bij me had maar dat had ik niet dus zei ik nee. Ze wilden wel wat wodka halen in de winkel maar ze hadden geen geld dus dan moest ik betalen. Ik had eigenlijk geen zin om daar met twee halve garen gasten in het bos te gaan staan drinken dus zei ik dat ik niet ging drinken maar wilde gaan slapen. Ik gaf ze een hand en gebaarde dat ik terug naar mijn tent ging. Toen ik tien meter van de auto af was pakte een van de twee me vast en sleurde hij me terug. Ik kon weinig beginnen want deze gast die al heel zijn leven in siberie woont en werkt was een stuk sterker dan deze Eindhovense jongen.

Het eerste wat door me heen ging was KUT, ik wordt beroofd, voor de eerste keer op mijn reizen wordt ik dan toch beroofd. Extra kut was dat ik alles bij had in mijn daypack omdat ik aan het kamperen was en dan is het altijd veiliger dan in je tent te laten liggen. Mijn camera, Ipod, portemonnee, paspoort..
Ik gebaarde wat hij van me wilde en het meisje dat erbij was werd heel boos op hem. Hij werd vervolgens nog veel bozer op de meid waarna zij in de auto ging zitten. Dit was nog het beangstigenste deel want het leek alsof ze het vaker had gezien maar dat ze machteloos was om er iets aan te kunnen doen. Ik liep haar achterna en omdat haar engels nog het best was deed ik de deur open en deed ik alsof ik het niet begrijp en vroeg ‘stoh, stoh, stoh??’, oftewel wat, wat, wat? Ze keek me hulpeloos aan en die kerel smeet de deur dicht. Ik deed mijn tas open omdat ik wist dat ik maar 400 roebel (ongeveer 10 euro) bij had en als ik dat gaf dat het misschien goed zou zijn. Hij gebaarde meteen dat ik mijn tas weer dicht moest doen wat me aan de ene kant opluchtte want hij wilde me dus blijkbaar niet beroven maar wat hij dan wel wou was me nog een raadsel dus ik was nog totaal niet gerust gesteld.
Hij pakte en pen en schreef op een briefje 100 en zei dollar, ik keek hem verbaasd aan en zei dat ik dat niet had. Hij keek naar me maar het bleek dat hij zich versproken had want hij bedoelde roebel. Dit luchtte me al helemaal want 100 dollar en 100 roebel scheelt aanzienlijk. Ik deed mijn portemonnee weer open en gaf hem een honderdje, iets meer dan 2 euro. Ik snapte wel waar dit voor was want het was de prijs van een goedkope fles wodka. Hij gaf het geld aan de ander die naar de winkel liep, ik maakte duidelijk dat ze het geld mochten hebben en dat ik nu ging slapen.

Ik was opgelucht maar dat was maar voor korte duur want toen ik weg liep om met die ander naar het dorp terug te lopen greep die mafkees me weer vast aan mijn hemd en mijn vest bij mijn borst. Ik begon hem nu echt te knijpen want hij wilde blijkbaar dat ik bij hem in het bos bleef om wat voor rede dan ook. Ik reageerde door mezelf wat breder op te stellen, niet dat ik ook maar 1 seconden dacht om met hem te gaan vechten want ik zou geen kans maken maar het leek me dat als je bij dit soort gasten allemaal zielig gaat staan dan ze er niet echt medelijden voor hebben en misschien dat je misschien wel respect kan kweken door gewoon gewoon te blijven doen. Voor het ergste geval keek ik ook nog even of er een mooie steen op de grond lag.

Hij bleef me stevig vasthouden en bleef maar russisch tegen me ratelen, ik zei steeds terug dat ik hem niet begreep of zei hele zinnen in het engels om duidelijk te maken dat ik hem net zo min begreep als dat hij mij begreep. Dit viel niet goed want hij begon steeds harder te schreeuwen waardoor ik dat ook begon te doen. Ik pakte zijn hand en rukte hem los, zonder de intentie om weg te rennen want dan zou ik hem waarschijnlijk echt kwaad maken. Hij pakte me weer vast sleurde me een stukje verder, het schreeuwen ging door en toen was het opeens stil. Ik keek naar zijn hand die mijn kleren vast hadden, keek naar hem, en trok zijn hand los. Hij maakte een beweging van ah mij best flikker maar op en draaide zich om naar de auto. Ik liep rustig naar het pad waar we over gekomen waren en hij riep nog wat naar me. Zodra ik om de hoek was begon ik als een gek te rennen voor het geval dat ie zich bedacht.

Ik rende over de spoorrails terug naar mijn tent terwijl over het andere spoor een enorme goedere trein langs me raasde. Het geluid van de trein, het gevoel dat die gek ieder moment achter me aan kon komen en de wetenschap dat die ander ook nog ergens tussen het dorp en hun auto liep was best eng. Ik rende zo hard dat ik die ander opeens zag een stukje verder op de rails dus besloot ik om door het bos te lopen.
Het eerste wat ik deed was mijn tent pakken, mijn spullen in de backpack en een kilometer verderop in een beschutte plek midden in het bos weer opzetten. Toen ging ik naar het dorp want daar kende ik iedereen dus voelde ik me toch iets veiliger dan alleen in het bos. In het cafe vertelde ik wat er gebeurd was en liet de foto zien waar ze op stonden. De mensen gaven een duim naar beneden bij het zien van die gast die me vast had gepakt, ze gebaarden dat hij niet goed bij zijn hoofd was en waren boos op hem. De rest van de avond verliep als de avond ervoor en eindigde heel gezellig.

Ik vind het heel jammer dat ik op mijn een na laatste dag in rusland toch nog een slechte ervaring met de russen heb moeten meemaken. Veel mensen vroegen me na mijn eerste reis of ik echt nooit vervelende dingen had meegemaakt. Het antwoord was toen nee, nu ja en dat is ook jammer. Rusland staat natuurlijk ook niet bekend als het veiligste land maar zoiets als dit had ook gewoon kunnen gebeuren op het stratums eind in Eindhoven alleen had ik dan misschien begrepen waar het over ging want dat begrijp ik nog steeds niet. De meest logische verklaring was dat hij beledigd was dat ik niet met hem wilde drinken of dat hij niet wilde dat ik betaalde voor de drank die ik niet zelf mee zou drinken, maar dan lijkt het me niet echt normaal om iemand hardhandig vast te houden en tegen hem te schreeuwen..

Met dit achter de rug had ik nog een dag te gaan in Baikalsk en het leek me wel zo veilig om die tijd door te brengen met de mensen die ik al kende dus had ik de volgende dag afgesproken om 13.00 uur met wat mensen van het cafe om wat te zwemmen en te drinken. Het zwemmen bleek niet door te gaan maar het drinken was natuurlijk geen probleem. De wodka en het bier weer op tafel en slechte russchische dance muziek weer aan. Deze muziek draaien ze trouwens overal, ook in openbaar vervoer en allerlei andere plekken, wat een cultuur. Het was een hele leuke dag want ze namen me mee naar hun huis zodat ik het interieur ook een keer kon zien. De keuken was met een echte kachel oven waar hout in werd gestookt en er hingen overal tapijten aan de wand.

Meteen toen we binnenkwamen kwam moeders met een bak aardbeien aan.
In de tuin stond net als bij alle andere huisjes een houten of golfplaten hokje met een diep gat erin wat de wc van het huis was. Toen ik even een kijkje ging nemen zag ik dat er wat oude kranten op een emmer lagen. Dat was dus het wc papier hier. Het wchuisje stond zo’n 15 meter van het huis vandaan en ik moet er niet aan denken om ’s winters in de ochtend bij -30 graden celcius door een halve meter sneeuw te moeten sjouwen om even naar het toilet te gaan.

’s Avonds aten we nog wat heerlijk gemarineerde kip gebraden op een kampvuurtje op het strand en toen kwam ik tot een schokkende ontdekking; het dorp waar ik nu al drie dagen was geweest, was niet Baikalsk, maar het nog veel kleinere dorp solzan. Ik was wel op de goede plek uitgestapt maar blijkbaar was het station van baikalsk 12 km van baikalsk zelf vandaag om een of andere wazige rede. Het gevolg was dus dat ik al die tijd in een echt klein dorp was geweest, het knechsel van siberie. Ach, misschien had ik die wandeltocht anders wel gevonden maar nu heb ik ook zat goede ervaringen opgedaan.

Die nacht kwam mijn trein om 1 uur aan terwijl ik werd uitgezwaaid door de dronken menigte, ik kreeg ook nog een cd met wat muziek van een van hun en hoewel ik er nog niet naar heb geluisterd ben ik bang dat het nog meer van die dancemuziek is waar ze zo trots op zijn..


Rennen over de grens

Net nu ik het Cyrillische schrift onder de knie heb was het al weer tijd om Rusland te verlaten, de volgende stop was Naushki, de grensplaats met Mongolie. Het is goedkoper om lokale treinen te nemen ipv een internationale trein en daarbij is vaak ook sneller omdat de internationale trein meestel rond de 10 uur moet wachten voor de grenscontroles. De russisch mongoolse grens staat bekend als een extra strenge grens dus ik was benieuwd. Ik nam dus een trein tot Naushki, vervolgens een taxi tot de grens waarbij we een enorm leger complex met honderden macherende soldaten passeerden. Aangekomen bij de grens stond er een lange rij auto’s maar ik liep naar de voorste auto in de rij, gaf ze 150 roebel en kon er zo bij gaan zitten zodat ik nog maar maar 20 minuten hoefde te wachten voordat ze ons in het russische grensgebied lieten. Daar werden alle paspoorten en auto’s meerdere malen gecheckt en steeds mocht je een klein stukje verder rijden. Omdat de wegen breed waren en de hekken voor een paar auto’s tegelijk open gingen scheurden alle auto’s zo snel mogelijk weg om al eerste bij de volgende controle post te zijn. Zodra de hekken in beweging kwamen begon dus iedereen naar zijn auto’s te rennen en ik deed lekker mee. De mensen die het niet haalden naar de auto's renden naar de volgende post om de eerste in de rij te zijn. na drie keer bleef ik ondanks de hitte maar gewoon in de auto zitten, dat leek me wel zo veilig voordat mijn backpack er vandoor scheurde.

Toen het Russische deel er eindelijk opzat, moesten we nog door het mongoolse deel heen. Nu verstonden ze me mijn gebrekkige russisch opeens niet meer. Na een 2 tal uur en 6 paspoort controles was ik eindelijk in mongolie. Ik bedankte die mensen en ging naar een taxi die me naar het dichtsbijzijnde stationnetje kon brengen. Het was 30 km rijden maar in mongolie is alles spotgoedkoop dus dat kostte me maar 4 euro. Ik moest alleen wel nog even pinnen in het dorpje waar hij me naar toe zou brengen maar dat bleek moeilijker dan ik had verwacht.
Terwijl de taxichaffeur nog geld van me kreeg deed mijn pas het in geen van de pinautomaten. Ik probeerde mijn travellerscheques in te ruilen maar ze accepteerde alleen dollars en geen euro’s. De taxichaffeur werd steeds chagerijniger dus ging ik met hem naar een internetcafe om hem te laten zien dat ik wel geld had op mijn rekening. Ik kon het internetcafe natuurlijk niet betalen dus ben ik maar vrij brutaal bij iemand zijn computer gaan staan en gewoon naar ing.nl gegaan terwijl ik continu gebaarde dat het maar heel kort zou duren.

Wat doe je als je in een van de armste aziatische landen bent en je hebt geen geld maar je moet wel mensen betalen, bedelen? Aangezien dat niet echt zou werken moest ik iets anders bedenken dus vroeg ik hem om me naar een hotel te rijden. Als ik een toerist zou vinden of op zijn minst 1 iemand die engels sprak dan zou ik wel wat kunnen lenen en het later over maken. In twee hotels waren blijkbaar helemaal geen westerlingen of de baliemedewerkers begrepen me gewoon niet. Uiteindelijk was er een iemand op straat die wel iemand wist die engels sprak dus reed ik met de inmiddels boze taxichaffeur naar zijn plek toe.

Het bleek een amerikaanse missionaris te zijn die daar een kerk/school runt en hoewel ik het normaal niet zo op heb met al dat missionarissenwerk kon ik hem nu wel op mijn blote knietjes bedanken. Gelukkig hoefde dat niet, maar de man gaf me op goed vertrouwen wel 35000 Tugruk, oftewel rond de 15 euro. Dit zou genoeg zijn voor de taxirit die nu iets duurder was geworden, een nachttrein naar Ulaan Baatar en wat eten. Later heb ik dit geld naar hem overgemaakt via de site van zijn kerk, nooit gedacht nog geld over te maken naar een religieuze organisatie maar ik neem aan dat mijn zonden nu ook meteen zijn afgekocht:).


Ulaan Baatar

Na een treinrit van 8 uur voor 3 euro, dit geeft wel aan hoe goedkoop alles hier is, kwam ik aan in Ulaan Baatar, de hoofdstad van mongolie. Het is ook meteen de enige stad van mongolie en bijna de helft van de bevolking van dit gigantische land woont hier. In deze stad/land hebben KFC, mcdonalds en de burger king zich nog niet gevestigd en iedere pinautomaat wordt bewaakt door twee gewapende mannen. De straten zijn op veel plekken opengebroken en de riolering werkt niet echt want als het geregend heeft staan de straten blank. Vroeger sprong ik van kussen naar kussen in de woonkamer om niet in de lava te stappen, in Ulaan Baatar stapt iedereen van steen naar steen om niet tot je enkels in het water te staan na een fikse regenbui.

De hoofdstraat van de stad is niet veel beter dan de rest van de stad, ik was een avond met wat mensen wat gaan drinken en omdat de straten niet verlicht zijn was een van ons bijna in een 3 meter diep gat gevallen; er zat geen deksel op de put.. Dat zie je hier wel meer. Overal rijden busjes rond waarbij iemand constant uit het raam roept waar ze heen gaan om mensen te verzamelen voor de rit, het is niet ongewoon om met 20 man in een busje voor 9 te zitten want vol is hier niet vol. Het is erg makkelijk om een taxi aan te houden want je hoeft maar aan de kant van de straat te gaan staan en iedere willekeurige auto stopt voor je zodra je je hand opsteekt en is altijd wel bereid om je een paar kilometer verderop af te zetten voor een halve euro.

In de stad is niet bar veel te zien want de meeste tempels zijn gesloopt door de communisten, er is wel een groot plein met wat staatsgebouwen er omheen en een gebouw waar een enorm standbeeld van een zittende Djenghis Kahn voor staat. Djenghis Kahn wordt hier nog steeds vereerd en dat is ook niet gek als je bedenkt dat hij ooit aan het hoofd stond van het grootste rijk dat de wereld ooit gekend heeft. Nu gaat het de mongolen wat minder goed af. De meeste zijn erg vriendelijk maar er is ook veel kleine misdaad. In een week tijd waren er twee mensen van wie hun tas op proffesionele wijze gestolen was.

Een middag was ik met wat engelsen naar de zwarte markt gegaan, het is een van de grootste zwarte markten in azie en je kan er echt alles kopen. Van kamelenwollentruien tot vers van het karkas gesneden stukken vlees. Het vleesgedeelte van de markt stonk behoorlijk en slagers die onder het bloed van hun dieren zaten bewerkten het vlees in ongekoelde ruimtes. We liepen door en zagen een man met een kar vol geitenkoppen voorttrekken, de tongen hingen uit hun bekken en ze zagen er best vers maar ik voelde niet echt de drang om er eentje te kopen.
Het grote paardenplan

De eerste dag dat ik hier aankwam sprak ik met een pool die net terugkwam van een 3 weken lange trektocht waar hij een paard voor had gekocht om zijn spullen te dragen. Ik had nog niets gepland voor mijn verblijf in Mongolie en ben niet echt het persoon om op een tour te gaan zoals de meeste toeristen het doen. De pool had me aan het denken gezet en het leek me wel een goed idee om ook zoiets te organiseren. Ik wist dat als ik het al zou doen het wel wat tijd zou kosten om alles te regelen dus ik kon maar beter snel beginnen. De eerste dag zocht ik op wat waarschijnlijk het mooiste gedeelte van het land was, dat zou het verre westen moeten zijn, helemaal tegen de grenzen van Rusland, China en Kazachstan aan. Dit gebied ligt verder van welke oceaan ter wereld vandaan dan waar dan ook en wordt bewoont door de kazachen, die arenden trainen om voor hun te jagen. Er zijn daar niet veel meer dan een paar nomaden dus zo’n onderneming wil je niet alleen doen. Daarom had ik de eerste dag dit briefje in een aantal hostels en cafe’s opgehangen:

Hy guys! 04-08-09
Do you like some adventure? I’m looking for someone who wants to go hiking/trekking in western Mongolia in the Altai Tavan Bogd National Park and maybe in some other parks. The plan is to buy a horse(s) that carries our stuff or maybe to ride them. I have a tent so all you need are some hiking boots, a sleeping bag and a good mood:) I want to leave ASAP and have a month time but shorter is possible of course. If you like this idea or when you have similar plans to another area don’t hesitate to contact me. I’m a 21 year old dutch biology student and travel for a half a year. It’s the most beautiful part of Mongolia and it will be very cheap except for the ride to there and the horse (still cheaper than a tour). Get off the tourist trail and get to know the real Mongolia! Imagine to sit next to a campfire in a beautiful valley with your own horse:) Email me or leave a message at the ‘Idre’s Guest house’ (it’s in LP) for Joeri Zwerts.

Ik kreeg meteen wat reacties maar de meesten hadden te weinig tijd of hadden eigenlijk anderen plannen. Na drie dagen kreeg ik een reactive van een 29jarige gast uit nieuw zeeland en toen we ergens afspraken om het er over te hebben klikte het meteen. We besloten om de paarden gewoon te berijden want als je een paard hebt ga je er toch echt niet heel de tijd naast lopen. Die dag zijn we meteen begonnen aan de voorberijdingen. Zo hebben we wat mongolen die normaal paardenritjes voor toeristen organiseren betaald om ons alles te leren waar we op moeten letten om een paard te kopen en hoe we ze moeten zadelen en verzorgen enzo. We hebben met hun ook meteen wat paardgereden op de steppen vlak buiten Ulaan Baatar, dat ging verbazingwekkend goed en we hebben ook meteen gegallopeerd. De volgende dag is er ook nog een relaxe Deense gast bij ons aangesloten en de dag erna zijn we met zijn drieen naar de zwarte markt gegaan om zadels en alle andere benodigdheden te kopen. Voor alles moet natuurlijk flink afgedingt worden wat wel vermoeiend was omdat we veel nodig hadden. We hebben ook allemaal een del gekocht wat mongoolse traditionele kleding is maar perfect voor paardrijden, lekker warm, waterdicht en je kan het ook gebruiken als deken. De paarden zelf kopen we in Olgii in het wilden westen.

Dit land dat net zo groot is als Duitsland, Frankrijk en spanje bij elkaar heeft maar 1900 km verharde weg. Wij willen helemaal naar het westelijkste puntje in de buurt van kazachstan en tussen rusland en china in, de weg hier naartoe is maar voor nog geen 100 km verhard en dan begint het gehobbel. Het volgestouwde busje vertrekt morgen en doet er 2 tot 4 dagen over, dit ligt aan de weercondities en aan hoeveel bekenden ze tegenkomen.

Het zal geen makkelijke rit worden maar het vooruitzicht is beter dan ooit; weken lang door een van de mooiste gebieden van de wereld trekken met onze eigen paarden, vissen in de rivieren en de meren, eten en drinken met de nomaden en twee relaxe gasten om dit allemaal mee te doen.

De volgende keer meer over het paarden avontuur.